Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2018

Παγκόσμια Ημέρα κατά της Κακοποίησης των Παιδιών

Η σημερινή ημέρα είναι αφιερωμένη, ενάντια στην κακοποίηση των παιδιών

Σαν πατέρας νιώθω την ανάγκη και την υποχρέωση, να μεγαλώσω τα παιδιά μου, ελεύθερα απο στερεότυπα που θα τα βάλουν σε καλούπια, όπου θα κάνουν διακρίσεις και θα κατακρίνουν οτιδήποτε είναι διαφορετικό απο αυτά.

Νιώθω την ανάγκη και την υποχρέωση να τα δώσω όραμα για έναν αλληλέγγυο κόσμο, όπου ο σεβασμός και η αρετή θα είναι το όπλο τους ενάντια στο μίσος και την αδικία

Νιώθω την ανάγκη και την υποχρέωση να μην τα φορτώσω με τις φοβίες και τις ανασφάλειες του κόσμου, αλλά να τα δώσω την τόλμη και την αμφισβήτηση για να κυνηγήσουν τα όνειρά τους

Νιώθω την ανάγκη και την υποχρέωση να μη σταθώ εμπόδιο τους σε ότι αυτά επιθυμούν, αλλά να είμαι εγώ ο αέρας όταν ανοίξουν τα φτερά τους για όποιον προορισμό κι αν διαλέξουν

Νιώθω την ανάγκη και την υποχρέωση να είμαι το στήριγμά τους

Τα παιδιά μας πρέπει να είναι ελεύθεροι πολίτες του κόσμου κι όχι πιόνια για να εκπληρώσουν τα ανεκπλήρωτα όνειρα μας

Υποχρέωσή μας είναι να είναι τα παιδιά μας ευτυχισμένα...

Όχι ότι εμείς θεωρούμε πως είναι ευτυχία για αυτά!

Σαν γονείς πρέπει να μάθουμε να αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες τους και τις επιθυμίες τους...να μάθουμε να ακούμε

Και να τα δίνουμε όλα....

Τα παιδιά μας αξίζουν όλο τον σεβασμό μας, όλη την αγάπη μας και όλη την εμπιστοσύνη μας

Κάνε τα όλα αυτά και θα εκπλαγείς με το μεγαλείο της ψυχής τους

Κάνε τα όλα αυτά και θα νιώσεις την ευχάριστα ασφυκτική και ανιδιοτελή αγάπη τους





Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2018

Cry for Freedom






White Lion - Cry For Freedom

The fire is burning
We lay our weapons down to rest
This war ain't over
'Til all the people will be free
Straight from our hearts we cry
This war has stolen too many lives
Cause for the sake of freedom we
Will die
Our songs will carry on
Oh lord we try, we try
To keep our dream alive
And voices will be heard
All around the world
So stand up and cry for freedom
And keep the dream alive
Yeah, stand up and cry for freedom
And keep the dream alive
Our brothers in prison
But no crime was ever done
I call it racism
Ashamed I face my fellow man
The children are taken away
And families destroyed
And millions have died from starvation
We can't go on this way
Oh lord we pray, we pray
That maybe soon someday
The world will smile again
And they shall be released
So stand up and cry for freedom
And keep the dream alive
Yeah, stand up and cry for freedom
And keep the dream alive
So stand up and cry for freedom
And keep the dream alive
Yeah, stand up and cry for freedom
And keep the dream alive
So stand up and cry for freedom
And keep the dream alive
Yeah, stand up and cry for freedom
And keep our dream alive
So stand up and cry for freedom
And keep the dream alive
Yeah, stand up and cry for freedom
And let 'em know that we are here
Oh no, we can't go on this way
And we will never give up
Fighting for freedom
Yeah, and we will keep this dream alive

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2018

Τάσος Λειβαδίτης, ο εκφραστής των ονείρων μου

Για τον Τάσο Λειβαδίτη, τον εκφραστή των ονείρων μου

"Μέσα στην ζάλη του κάθε μου έρωτα, εκεί που έψαχνα να βρω τον εαυτό μου, 

βρήκα εσένα, να εκφράζεις ότι νιώθω, ότι φοβάμαι, ότι ελπίζω.

Σε ακολούθησα.

Έκανες τον δύσβατο μου δρόμο πιο τραχύ, πιο απότομο, πιο μοναχικό.

Με ξεσκισμένη σάρκα και περήφανη καρδιά,

σε ακολούθησα.

Είσαι πατέρας κι αδερφός.

Είσαι αέρας και φωτιά.

Το πρόβλημα και η λύση.

Η καταδίκη και η λύτρωση. 

Σε ακολουθώ.

Τα μάτια της ψυχής των τυφλών του έρωτα, η δύναμη των αδύναμων επαναστατών,

η πνοή στην σοφία του μυαλού, η ζωή στα πεθαμένα όνειρα.

Σε ακολουθώ.

Κι όταν οι λόγχες του κυνισμού, τρυπήσουν το στέρνο μου,

και τα σκυλιά του μίσους θα με κατασπαράζουν,

θ'αφήσω ενα δάκρυ, μια κραυγή κι ένα χαμόγελο,

και θα σε ακολουθώ για πάντα, όπως ο ήλιος το φεγγάρι"

Κωνσταντίνος Παυλόπουλος


Σαν σήμερα, στις 30 Οκτωβρίου 1988, έφυγε για τον δικό του ξεχωριστό κόσμο, ο εκφραστής των ονείρων μου, Τάσος Λειβαδίτης.

Ο Λειβαδίτης, έπαιξε τεράστιο ρόλο στην ζωή μου, καθώς το ήθος του, η ειλικρίνειά του αλλά και το όραμα που είχε για τον κόσμο γύρω του κατακεραύνωσε το είναι μου.

Δεν υπάρχει, για μένα, άλλος ποιητής, που να με έχει αγγίξει τόσο όσο αυτός.

Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες για αυτόν και για το σημαίνει για μένα...

Αλλά θα αρκεστώ στο να γράψω πως στα ποιήματά του, σε ότι έχει γράψει, βρήκα τον πατέρα που δεν είχα, το παράδειγμα προς μίμηση, το στήριγμα μου σε δύσκολες στιγμές.

Αλήθεια, κρατιέμαι με το ζόρι να μην γράψω 40 σελίδες για αυτόν....

Θα αφήσω να μιλήσουν τα αποσπάσματά του για μένα...αλλά και για το ποιόν αυτού του υπέροχου δείγματος ανθρώπου....

Λυπάμαι που δεν τον πρόλαβα...

..............αλλά ευτυχώς, πρόλαβε αυτός για μένα




"Ἡ πιὸ μεγάλη ἀρετὴ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι νὰ ᾿χει καρδιά.
Μὰ ἡ πιὸ μεγάλη ἀκόμα, εἶναι ὅταν χρειάζεται νὰ παραμερίσει τὴν καρδιά του."
Απόσπασμα "Σε περιμένω παντού"


"Ήξερες να δίνεσαι αγάπη μου…
Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια
αν ολάκερη έχεις δοθεί…"
Απόσπασμα "Συγχώρα με, αγάπη μου"

"Θά ῾θελᾳ νὰ φωνάξω τ᾿ ὄνομά σου, ἀγάπη, μ᾿ ὅλη μου τὴν δύναμη.
[................]
Νὰ τὸ φωνάξω τόσο δυνατὰ
ποὺ νὰ μὴν ξανακοιμηθεῖ κανένα ὄνειρο στὸν κόσμο
καμιὰ ἐλπίδα πιὰ νὰ μὴν πεθάνει.
Νὰ τ᾿ ἀκούσει ὁ χρόνος καὶ νὰ μὴν σ᾿ ἀγγίξει, ἀγάπη μου, ποτέ."
Απόσπασμα "Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας"


"Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.
[...........]
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ΄το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ΄αποχαιρετήσεις όλ΄αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ΄άστρα, για όλες τις λάμπες και
για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος."
Απόσπασμα "Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος"


"Μη χάνεις το θάρρος σου, εμείς πάντα το ξέραμε
πως δε χωράει μέσα στους τέσσερις τοίχους
το μεγάλο μας όνειρο.
Εμάς τα σπίτια μας είναι όλοι οι δρόμοι
που στα σπλάχνα τους κοιμούνται
τόσοι σκοτωμένοι.
Θα θυμάμαι πάντοτε τα φιλιά σου που
κελαηδούσαν σαν πουλιά θα θυμάμαι
τα μάτια σου φλογερά και μεγάλα
σαν δυο νύχτες έρωτα μέσα στον άγριο πόλεμο."
Απόσπασμα "Μη χάνεις το θάρρος σου"

"θὰ ᾿ρθεῖ ἡ ἀναπότρεπτη ὥρα μιὰ νύχτα, ποὺ θὰ νοιώσει τὸν τρόμο ξαφνικά,
πῶς στέρησε τὸν ἑαυτὸ τῆς ἀπ᾿ τὴν πιὸ βαθιά,
τὴν πιὸ μεγάλη ἐρωτικὴ πράξη
μὴν ἀφήνοντας ἕναν ἄντρα νὰ κλάψει στὰ πόδια της."
Απόσπασμα "καντάτα"

"Κι μιὰ μέρα θέλω νὰ γράψουν στὸν τάφο μου: ἔζησε στὰ σύνορα
μιᾶς ἀκαθόριστης ἡλικίας καὶ πέθανε γιὰ πράγματα μακρινὰ ποὺ
……εἶδε κάποτε σ᾿ ἕνα ἀβέβαιο ὄνειρο."
Απόσπασμα "Εκμυστήρευση"

"…το πιό θανάσιμο αμάρτημα είναι να μήν αγαπάς τον εαυτό σου…
… ακριβώς όπως ένας άνθρωπος, ίσως, μπορεί να παίξει και μ” ένα χέρι βιολί, όταν με τ” άλλο πρέπει να κρατήσει τη ζωή του…
… και το πρωί θα πρέπει να ξαναντυθείς, μόνο και μόνο για να πονέσεις…"
Απόσπασμα "Βιολί για μονόχειρα"

"καὶ σμίγουν καὶ χωρίζουν οἱ ἄνθρωποι
καὶ δὲν παίρνει τίποτα ὁ ἕνας ἀπ᾿ τὸν ἄλλον.
Γιατί ὁ ἔρωτας εἶναι ὁ πιὸ δύσκολος δρόμος νὰ γνωριστοῦν.
Γιατί οἱ ἄνθρωποι, σύντροφε, ζοῦν ἀπὸ τὴ στιγμὴ
ποῦ βρίσκουν μιὰ θέση
στὴ ζωὴ τῶν ἄλλων.
Καὶ τότε κατάλαβες γιατί οἱ ἀπελπισμένοι
γίνονται οἱ πιὸ καλοὶ ἐπαναστάτες.
[...]

Συχώρα μέ, ἀγάπη μου, ποὺ ζοῦσα πρὶν νὰ σὲ γνωρίσω.
Μισῶ τὰ μάτια μου ποὺ πιὰ δὲν καθρεφτίζουν τὸ χαμόγελό σου…"
Απόσπασμα "Συμφωνία αρ.1"

"Τὸ βράδυ ἔχω βρεῖ ἕναν ὡραῖο τρόπο νὰ κοιμᾶμαι.
Τοὺς συγχωρῶ ἕναν-ἕναν ὅλους.
Ἄλλοτε πάλι θέλω νὰ σώσω τὴν ἀνθρωπότητα,
ἀλλὰ ἐκείνη ἀρνεῖται."
Απόσπασμα "Φυσάει"

"Θυμᾶσαι τὶς νύχτες; Γιὰ νὰ σὲ κάνω νὰ γελάσεις περπατοῦσα πάνω
……στὸ γυαλὶ τῆς λάμπας.
«Πῶς γίνεται αὐτό;» ρώταγες. Μὰ ἦταν τόσο ἁπλὸ
ἀφοῦ μ᾿ ἀγαποῦσες"
Απόσπασμα "Σε μια γυναίκα"

"Eγώ κάθομαι εδώ, ολομόναχος,
    μέσα σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει,
και μετράω τα σφάλματα που έκανα, τις μάχες που έδωσα,
    τις δίψες, τις παραχωρήσεις,
μετράω τις κακίες μου, κάποτε θαυμαστές, τις καλωσύνες μου
συχνά επηρμένες, μετράω, μετράω, δίχως ποτέ μου 
    να τελειώνω ― α, εσείς,
εσείς ταπεινώσεις, αλτήρες της ψυχής μου,
βαθύ, θρεπτικό ψωμί, αιώνιε πόνε μου,
όλη η δροσιά του μέλλοντος τραγουδάει μες στις κλειδώσεις μου
την ίδια ώρα που μου στρίβει το λαρύγγι η πείνα χιλιάδων
    φτωχών προγόνων,
κι ω ήττες, συντρόφισσές μου, που μέσα σε μια στιγμή
με λυτρώσατε απ' τους αιώνιους φόβους της ήττας.

Eίμαι κι εγώ ένας Θεός μες στο δικό του σύμπαν, σε τούτο
    το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει,
ένα σύμπαν ανεξιχνίαστο κι ανεξάντλητο κι απρόβλεπτο,
ένας Θεός καθόλου αθάνατος,
γι' αυτό και τρέμοντας από έρωτα για κάθε συγκλονιστική
κι ανεπανάληπτη στιγμή του."
Απόσπασμα "Το υπόγειο"

"…Ω αιώνα μου, είμαι χρεωμένος τόσες σκληρότητες,
μα εγώ φεύγοντας θ’ αφήσω ένα γράμμα τρυφερόγι’ αυτούς που θα’ ρθουν…"
Απόσπασμα "Το θλιμμένο γραμματοκιβώτιο"

"Κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ’ την τύχη ή τις αντιξοότητες, αλλά απ’ αυτό το πάθος για κάτι πιο μακρινό"
Απόσπασμα "Βιολέτες για μια εποχή"

"Τώρα όμως βράδιασε. Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κατεβάσουμε
τις κουρτίνες
γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών. Τι κάναμε στη ζωή μας;
Ποιοι είμαστε; Γιατί εσύ κι όχι εγώ;
Καιρό τώρα δεν χτύπησε κανείς την πόρτα μας κι ο ταχυδρόμος έχει
αιώνες να φανεί. Α, πόσα γράμματα, πόσα ποιήματα
που τα πήρε ο άνεμος του Νοεμβρίου. Κι αν έχασα τη ζωή μου
την έχασα για πράγματα ασήμαντα: μια λέξη ή ένα κλειδί, ένα
χτες ή ένα αύριο
όμως οι νύχτες μου έχουν πάντα ένα άρωμα βιολέτας
γιατί θυμάμαι. Πόσοι φίλοι που έφυγαν χωρίς ν’ αφήσουν διεύθυν-
ση, πόσα λόγια χωρίς ανταπόκριση
κι η μουσική σκέφτομαι είναι η θλίψη εκείνων που δεν πρόφτασαν ν’
αγαπήσουν.Ώσπου στο τέλος δεν μένει παρά μια θολή ανάμνηση από το παρελ-
θον (πότε ζήσαμε;)
και κάθε που έρχεται η άνοιξη κλαίω γιατί σε λίγο θα φύγουμε και
κανείς δεν θα μας θυμηθεί.Το όνειρο
Τελικά τους έκλεισα την πόρτα «τι να την κάνω εγώ την πραγματικό-
τητα, τους λέω-εγώ έχω τ΄»όνειρο»"
Απόσπασμα "Άνεμος του Νοεμβρίου"

Και πόσα ακόμα....

Σας αφήνω με ενα link με μια υπέροχη ανάρτηση σε blog που μπορείς -και πρέπει- να διαβάσεις εδώ

και ενα  βίντεο αφιέρωμα της ΕΡΤ στον μεγάλο αυτόν ποιητή που μπορείτε να το δείτε εδώ

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2018

Συναισθηματικά ανώριμοι...αυτή η ευλογία

Σε προηγούμενη ανάρτηση μίλησα για την συναισθηματική μου ανωριμότητα, αυτή την ευλογία, αλλά και κατάρα μαζί...

Κατάρα γιατί σαν συναισθηματίας (word copyright) άφησα πολλές φορές να με παρασύρει μακριά απο την λογική που έλεγε "GET THE HELL OUT OF THERE!"

Ευλογία όμως γιατί, αν δεν υπήρχαν ανώριμοι σαν εμένα, θα ζούσαμε σε έναν άκρατο κυνικά κόσμο, χωρίς οσμή, χωρίς χρώμα...χωρίς συναίσθημα

Το να είναι κανείς συναισθηματικά ανώριμος, που όταν το άκουσα για πρώτη φορά μου φάνηκε κάτι ως απελπιστικά αρνητικό, τελικά αποδεικνύεται πως διόλου αρνητικό δεν είναι...

Και εξηγούμαι

Ποια ειναι τα χαρακτηριστικά ενός ανώριμου συναισθηματία; (copyright reserved)

Συχνά είναι αυτός που -όπως προείπα- αφήνει την λογική έξω απο το κέντρο αποφάσεων, είναι, αλτρουιστικά, δοτικός, ειναι συμπονετικός κτλ και αυτά είναι μερικά απο τις πράξεις του για τον άλλον/η (για το ταίρι και όχι μόνο)

Έχει όμως και μια γεμάτη φαρέτρα για τον εαυτό του...

Κατανοεί τις ανάγκες του, αναλύει και κάνει αυτοκριτική και είναι Κύριος/α του εαυτού του...

Μπορεί να ρίχνουμε εμείς οι συναισθηματίες τα μούτρα μας για χάρη των άλλων, μπορεί να κάνουμε 1002+βαλε θυσίες χωρίς να περιμένουμε σώνει (SONY) και ντε (το γαϊδουράκι) ανταπόδοση, αλλά το κάνουμε επειδή ΕΜΕΙΣ το θέλουμε...

Και πιστέψτε με... όταν αργά η γρήγορα δούμε ότι ο άλλος/η άλλη είναι ενας αχάριστος/η ένα παλιοτόμαρο που δεν άξιζε τίποτα απο αυτά, κιμπάρικα, παίρνουμε τα μπογαλάκια μας ή δίνουμε τα παπούτσια στο χέρι και πάμε για άλλα...

Άργησα να τα μάθω όλα αυτά...

Δεν είχα κανέναν να μου τα μάθει...

Μόνος μου βρήκα τους τρόπους να με ανεβάζω, να με φτιάχνω (μουσική, φωτογραφία, να τραγουδάω φάλτσα και να παίζω σαν παιδί με τα παιδιά μου) -ακόμα και να με ρίχνω, για να φέρω την ισορροπία- μόνος μου έμαθα να τραβάω κουπί σε οσες δυσκολίες βρήκα μπροστά μου...

Είσαι τυχερός αγαπημένε μου αναγνώστη, γιατί δεν θα τα διαβάσεις αλλού αυτά...

-----------------------------


Πριν απο καιρό, στο facebook, ανέβαζα προτρεπτικά συνθήματα ή "λίστες" με το κάνε αυτό ή σταμάτα να κάνεις εκείνο κτλ

Ένας φίλος μια μέρα μου έστειλε ενα μήνυμα και μου λεει

"Καλά ρε, τι ανεβάζεις αυτές τις σαχλαμάρες; Οι άλλοι μυαλό δεν έχουν να τα σκεφτούν μόνοι τους;"

Και του απαντάω...

"Άντε γαμήσου ρε...Που θα με πεις εσυ εμενα τι θα κανω"



(πλάκα κάνω)



Και του λεω...

"Ξέρεις γιατί τα ανεβάζω αυτά; Γιατί κάποια μέρα που νόμιζα ότι χάνω την γή κάτω απο τα πόδια μου, διάβασα τυχαία κάπου κάτι που έλεγε να διώξω τους τοξικούς ανθρώπους απο γύρω μου, γιατί μόνο κακό μου κάνουν... Δεν είναι κάτι που δεν ξέρω... Απλά εκείνη την στιγμή που είχαν σκοτεινιάσει όλα γύρω μου, αυτό ήταν το "κλικ" για να δω και πάλι καθαρά... Και όπως εγώ το χρειάστηκα σε ανύποπτη στιγμή, έτσι και κάποιος άλλος, μπορεί, εκείνη την στιγμή...την κατάλληλη στιγμή που ίσως μέσα του ψάχνει κάπου να πατήσει, να στηριχθεί, να είναι αυτό που θα του κάνει το "κλίκ" μέσα του..."

--------------------------------

Κι αυτός είναι κι ένας ακόμα λόγος που γράφω αυτά που γράφω σε αυτό το blogόσπιτο...

Ξέρω οτι υπάρχουν φίλοι/ες μου που έχουν αυτή την ανάγκη...

Βλέπουν μέσα απο τα δικά μου προβλήματα και τα δικά τους...

Και οι προτάσεις μου, οι προτροπές μου και οι χαζομάρες μου είναι ένα στήριγμα, ένα πάτημα μια νέα ανάσα...

.............................


Για να κλείσω με εμάς τους ανώριμους, να σας ενημερώσω πως, η δική μας περίπτωση είναι εξαιρετική...

Κατατασσόμαστε σε μια special ομάδα...

Υπάρχει το IQ (δείκτης νοημοσύνης) αλλά και το EQ (συναισθηματική νοημοσύνη)

Μη σε εκπλήσσει ότι στην καθημερινότητά μας το EQ είναι πιο σημαντικό απο το IQ...

(αλήθεια..πόσους ξέρεις που κατέχουν πτυχία και master κλτ, αλλά είναι σκατόψυχοι και ορισμός του "κακός άνθρωπος"; Εγώ προσωπικά αρκετούς)

Για να μη σε κουράσω παραπάνω θα σου κάνω παράθεση μερικά σημεία απο κάποια άρθρα (πάτησε πάνω στις παραθέσεις για να διαβάσεις όλο το άρθρο)

n'joy


"Όταν λένε ότι σας νιώθουν, το εννοούν. Και θα κάνουν ό,τι μπορούν για να σας βοηθήσουν. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν θα ξοδέψουν ενέργεια στο να παρηγορούν κάποιον πρωί – βράδυ, ειδικά αν αντιληφθούν το κλαψούρισμα δεν είναι παροδικό, αλλά στάση ζωής. Θέλουν να προσφέρουν, αλλά όχι να τους «καταπιούν» τα ξένα προβλήματα κι αυτή είναι μια υγιής αντιμετώπιση του κόσμου"



"Με τον όρο Συναισθηματική Νοημοσύνη, E.Q. χαρακτηρίζουμε την ικανότητα του ανθρώπου:


"Συναισθηματική νοημοσύνη (EI) η αλλιώς Συναισθηματικό πηλίκο είναι η ικανότητα των ατόμων να αναγνωρίζουν τα δικά τους, καθώς και τα συναισθήματα των άλλων, να κάνουν διάκριση μεταξύ διαφορετικών συναισθημάτων και να τα ονομάσουν κατάλληλα, καθώς και να χρησιμοποιούν τη συναισθηματική πληροφορία ως οδηγό σκέψης και συμπεριφόράς......"


Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2018

Song for Mountains






Les Discrets - Song for Mountains

J'ai rêvé de grands paysages verts et d'un soleil perçant les nuages,
D'une eau pure et étincellante, de lodeur des bois et de la terre.
Chaque hiver, j'espère qu'en disparaissant, la neige me dévoilera ton vrai visage.
Vois-tu ces bocs gris?
Ce sont les nouveaux rochers,
Il n'y pousse pas de mousse.
Vois-tu ces grands bâtons droits?
Ce sont les nouveaux arbres.
Vois-tu ces grands batons droits?
Ce sont leurs nouvelles armes.

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2018

Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας (part 2)

Η μέρα ήταν παραδόξως ήσυχη σήμερα...

Προσωπικά άρχισα να αισθάνομαι καλύτερα...

Κι αυτό γιατί μίλησα, ανοίχτηκα...

Γιατί φίλοι και φίλες μου με βοήθησαν με τον τρόπο τους...

Μια ενθαρρυντική κουβέντα, ενα βίντεο με κάποιο μήνυμα, μια συμβουλή...

............................

Κι απόψε, έκατσα και διάβασα κάτι τις παραπάνω για το θέμα...

Όλοι καταλήγουν εκεί... ΜΙΛΑ

Δεν γνωρίζω αν κάποιος ή κάποια απο εσάς έχει περάσει κάτι ανάλογο, αλλά θα σας πω εγώ...

Δεν ήταν εύκολο να κάνω ούτε καν αυτό... να μιλήσω...

Ακόμα κι αν με στρίμωξαν για να πάρουν μια κουβέντα...γιατί...για ποιόν λόγο είμαι/φαίνομαι έτσι...το γυρνούσα στην πλάκα..άλλαζα κουβέντα...

Δεν είμαι απο αυτούς που έχουν μάθει να "γκρινιάζουν" ή να "κλαίγονται" για τα θέματα τους και να φορτώνομαι...

Βέβαια, απο την άλλη, είναι τελείως λάθος αυτό...

Το καταλαβαίνω γιατί όταν βλέπω σε φίλο/η πως κάτι τρέχει...δεν θα τον/την αφήσω σε ησυχία μέχρι να μου ανοιχτεί...

Γιατί κάποιοι είναι διακριτικοί...

..................

Έχω κάνει και σε αυτό κάποια βήματα και αρχίζω και μιλάω λίγο πιο ανοιχτά για στενάχωρα θέματα...

..................

Όμως εδώ είναι ένα άλλο θέμα...

Πιο σκοτεινό και βαθύ...

................

Δεν θα πω περισσότερα εγώ...

Θα αφήσω εδω κάποια βίντεο που έχουν βασικό θέμα την κατάθλιψη... (όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να το ψάξει και παραπάνω)

Εγώ μόνο να πω κλείνοντας πως αφού για μήνες είχα κλειστεί στο καβούκι μου...ακόμα κι αν για λίγο έβγαλα λίγο το κεφάλι μου απο αυτό... έστω κι αν φαινόμουν στους έξω, καλά... όταν έμενα μόνος...δεν ήμουν...

Απέραντη μοναξιά...

Εν μέρη την προκάλεσα κι εγώ...

Αλλά πάντα χαιρόμουν όταν έβλεπα ένα μήνυμα απο τον κολλητό μου, πάντα χαιρόμουν με ένα τηλέφωνο απο μια φίλη, πάντα απολάμβανα μια βόλτα για καφέ...και πάντα αλλάζω επίπεδο όταν εχω τα παλικάρια μου δίπλα μου...

Παρ'αυτά, όταν γυρνούσα σπίτι...κενό....αυτό όμως, άρχισε να αλλάζει μέσα μου όταν ξεκίνησα να ανοίγομαι... να λέω κοφτά κοφτά τι με απασχολεί...

Και να το βίντεο με το μήνυμα...και να η συμβουλή...και να η ενθαρρυντική κουβέντα...

Και να η διάθεσή μου να αλλάζει...

Είναι πραγματικά σπουδαίο να νιώθεις ότι έχεις κάποιον (όσο κοντά ή μακρυά κι αν είναι) δίπλα σου...ακόμα κι αν για τον άλλον μπορεί να είναι ένα τίποτα για να κάνεις μια τέτοια κίνηση, ακόμα ακόμα και να το δει σαν "υποχρέωση"...για μένα, αν, το να μιλήσω, να ανοιχτώ, ήταν το πρώτο βήμα για να βγώ απο αυτή την κατάσταση, η αντιμετώπιση και η βοήθεια που πήρα απο αυτούς/ες ήταν ενα άλμα για την επαναφορά στην ζωή μου...

Σας ευχαριστώ απο τα βάθη της καρδιάς μου























Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας

Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας...


..............

























.......................


























.......................































Πότε γελάμε;
























......................






Μία απο τις "κατάρες" που έχουμε απο την ώρα που γεννιόμαστε είναι η απορρόφηση των πάντων του στενού μας οικογενειακού κύκλου...

Ανησυχίες, άγχος, νεύρα, κακές συνήθειες, στερεότυπα και πάμπολλα ερεθίσματα που συνήθως είναι προς αποφυγήν...Που δεν μπορεί να λείπει απο κανένα σπίτι -έστω και στα 5/10 αν όχι παραπάνω-

Όσο μεγαλώνουμε, κατα κάποιον τρόπο, σχεδόν αυτόματα, προσπαθούμε να αντιγράψουμε ότι έχει καταγράψει ο εγκέφαλός μας στην παιδική μας ηλικία.

Κι αν κάποια στιγμή ανοίξουμε λίγο τους ορίζοντές μας και αρχίσουμε να μαθαίνουμε τον εαυτό μας, ίσως να δούμε πως κάποια απο αυτά τα στερεότυπα δεν είναι για μας, αυτά τα ερεθίσματα τελικά να μας είναι βαρίδια και να κάνουμε την "επανάσταση" σε προσωπικό επίπεδο... (αυτό συνήθως συμβαίνει στην εφηβεία ή και λίγο αργότερα)

- Σαφώς και υπάρχουν οικογένειες που δεν έχουν σχέση με το παραπάνω παράδειγμα, όπως επίσης, σαφώς σε πολλές περιπτώσεις δεν γίνεται καμία προσωπική "επανάσταση...-

Θα μιλήσω πάλι για μένα -γιατί αυτό είναι το πρέπον και το ορθόν- και θα αναφέρω πως παρ'όλες τις πληγές και απογοητεύσεις που είχα στον στενό μου οικογενειακό κύκλο, πέρα απο τα βαρίδια που είχα μέσα μου για πολλά χρόνια, κατάφερα και γκρέμισα πολλά στερεότυπα, αρνήθηκα πολλές συνήθειες, αλλά ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς για να πω οτι κέρδισα...

Ο πόλεμος με το ψυχικό παρελθόν δεν τελειώνει ποτέ. Απλά καταφέρνω μικρές νίκες.

Δεν πιστεύω οτι υπάρχει το τέλειο και ποτέ δεν νομίζω να το φτάσω.

Εξ'άλλου ο μέγας Νταλί είχε δηλώσει "Μη φοβάστε την τελειότητα, δεν θα την πετύχετε ποτέ"

.............

Όλα ξεκινάνε και τελειώνουν στο μυαλό...

all in your mind!

Ασφαλώς θα έχουμε τα κάτω μας, γιατί υπάρχει η απογοήτευση του ανεκπλήρωτου...

Μέχρι που θα αρχίσουμε να κυνηγάμε μια καινούρια επιθυμία, θα πάρουμε τα πάνω μας, που ακόμα κι αν την κατακτήσουμε, η απληστία μας, για το κάτι ακόμα καλύτερο (;;;) θα μας κάνει να νιώσουμε και πάλι αυτη την απογοήτευση του ανεκπλήρωτου....

και ούτω καθεξής...

..........

Αν υπάρχουν κάποιοι εκεί έξω που πραγματικά πιστεύουν οτι έχουν ψυχική υγεία και δεν τους βασανίζουν παιδικά "τραύματα" ή -να το πω πιο λαϊκά- "αμαρτίες γονέων..." τους ζηλεύω πραγματικά...

................

Για να κλείσω το θέμα μας (ποιο θέμα μας;;;) κάπου εδώ, θα πω το εξής...

Μια άλλη "κατάρα" που έχουμε είναι η νοημοσύνη και η έμφυτη ανάγκη για αναζήτηση, εξερεύνηση του εαυτού μας, που επιφέρει απώλειες, συγκρούσεις και -ίσως ακόμα ακόμα-  σημάδια που θα μείνουν χαραγμένα στο ψυχικό μας σώμα.

Αυτή η "κατάρα" όμως, είναι το όπλο για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι...

Πρώτα για τον εαυτό μας...

Και μετά για τους άλλους...


Την "κατάρα" μου να έχετε


..............................




Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2018

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης

Τις προάλλες είχα μια κουβέντα με μια φίλη και σε κάποια φάση αναφέρθηκε η εξής ατάκα "...συναισθηματικά ανώριμοι..."

Αυτή την ατάκα την είχα ακούσει και απο τον κολλητό μου...

Παραδέχομαι οτι είμαι συναισθηματικά ανώριμος, γιατί υπάρχουν συναισθηματικά κενά απο την παιδική μου ηλικία, που προσπαθούσα χρόνια ολόκληρα να τα καλύψω με λάθος τρόπους και λάθος επιλογές.

Ποτέ δεν ένιωσα αυτό το κενό να συμπληρώνεται απο τους δικούς μου (που εξ'αρχής απο αυτούς θα έπρεπε να νιώθω συναισθηματικά ασφαλής αλλά εις μάτην...)

-προς φυγή παρεξηγήσεων, η μητέρα μου με όσες δυνάμεις είχε μου πρόσφερε ότι μπορούσε για να με μεγαλώσει και να με αναθρέψει... χωρίς όμως αυτό να καλύπτει την παραπάνω μου (συναισθηματική) ανάγκη... Για τον πατέρα μου ούτε λόγος αφού απο τα 35 χρόνια που τον έζησα, ζήτημα να ήμουν μαζί του 2 με 3 χρόνια συνολικά-

Έχοντας λοιπόν σαν τραγική -συναισθηματικά- φιγούρα την μητέρα μου (όσο και αν αυτό με απομάκρυνε απο αυτή) με τραβούσαν εξίσου "τραγικές" -συναισθηματικά- γυναικείες φιγούρες (Οιδίποδα είσαι εδώ;)

Γνωρίζοντας πως η κατάληξη της όποιας σχέσης με αυτές τις φιγούρες, θα ήταν καταστροφικές, ίσως μέσα μου ένιωθα πως κάπως έτσι να καλύψω εγώ το κενό που έβλεπα στην μητέρα μου, και κάπως έτσι να γέμιζα κι εγώ το δικό μου κενό...

Μόνο που ποτέ δεν λειτούργησε αυτό....

Έχοντας αυτό το background σαν συναισθηματικό "ξεκίνημα" -και μη έχοντας κάποιον να με συμβουλέψει (εναν πατέρα λόγου χάριν)  για τα "τι να κάνεις" και "τι να μην κάνεις"- προσπάθησα στην αρχή να "αυτολυτρωθώ" κάνοντας πολλές "δοκιμές" στις σχέσεις μου...

Κάποια βήματα είχαν γίνει....

Πρώτα απ'όλα κατάλαβα ποια είναι η ρίζα του κακού....και αυτό, το να αναγνωρίζεις ποιο είναι το πρόβλημα, είναι το πρώτο βήμα για να κατευθυνθείς προς την λύση...

Υπήρχαν κάποια σοβαρά πισωγυρίσματα, οπότε κάπου εκεί, ένιωσα την ανάγκη να πάω σε κάποιον ειδικό για αυτές τις περιπτώσεις... σε εναν ψυχολόγο...

Μετά απο συστάσεις βρήκα μια ψυχολόγο με την οποία έκανα 4-5 συνεδρίες, κάνοντας όμως ενα μεγάλο άλμα προς την "ψυχική μου ανακούφιση"....

Σαφώς και δεν ήταν μόνο αυτό το συναισθηματικό κενό που ένιωθα απο τους -συναισθηματικά- απόντες γονείς μου... αλλά η αρχή έγινε....

..........................................


Φτάνοντας στο σήμερα, θεωρούσα πως έχω αφήσει πίσω μου αυτή την συναισθηματική ανωριμότητα...

Έλα όμως που φάνηκε πως το καλύτερο μου το είχα φυλάξει για το τέλος....

Στην ίσως πιο ανώριμη σχέση μου, έκανα ότι δεν είχα κάνει όταν ήμουν έφηβος....

Νόμισα πως δίνοντας "λευκό χαρτί", "άνευ όρων παράδοση" και απεριόριστη εμπιστοσύνη θα υπάρξει μια υγιής σχέση....

-ήταν μια ακόμα αποτυχημένη "δοκιμή"

Προσπαθώντας να καλμάρω κάθε της ανησυχία, κάθε της ζήλια, κάθε της ανασφάλεια, δίνοντας και θυσιάζοντας ότι ήθελε και δεν της άρεσε, το μόνο που κατάφερα ήταν να απομακρύνω φίλους και -κυρίως- φίλες απο δίπλα μου....

-Εννοείται ότι το φταίξιμο το ρίχνω στον εαυτό μου... -

(Προσοχή λοιπόν νεαρέ μου αναγνώστη ΜΗΝ κάνεις ότι μόλις διάβασες απο μένα... Δεν ικανοποιούνται με ΤΙΠΟΤΑ σε αυτά τα θέματα...-κάποια στιγμή θα γράψω κάτι πιο κάφρικο για αυτό...- αλλά προς το παρόν για tips μπες εδώ και καλή τύχη)

......................

Έχει εδώ και μήνες που την σκεφτόμουν με την αίσθηση της νοσταλγίας...

Ένιωθα οτι μου έλειπε....

Είναι ο κυριότερος λόγος που ένιωθα μελαγχολία...με μια δόση κατάθλιψης...

Και για να επανέλθω στο κυρίως θέμα μας (ποιο θέμα μας..; )

Σκεπτόμενος όλα τα παραπάνω, και τόσα άλλα που δεν είναι της παρούσης, έκανα εναν συνειρμό...

Πως βρισκόμενος σε μια σχέση που δεν λειτουργεί αλλά δεν την τερματίζεις, ή ακόμα ακόμα κι αν έκανες το βήμα και έδωσες ένα τέλος σε αυτή, αλλά την "αναζητάς" -ενώ γνωρίζεις πως μόνο καλό δεν θα σου κάνει- κάποιοι θα το χαρακτήριζαν "μαζοχισμό"... εγώ θα το χαρακτηρίσω σαν "σύνδρομο της Στοκχόλμης"...

Υπερβολικό;;;

Δεν νομίζω.....

Και εξηγούμαι...

Χάνοντας ξανά τον εαυτό μου σε μια τέτοια σχέση,(δίνοντας απεριόριστο χώρο, ελευθερία ελέγχου σε προσωπικά δεδομένα κτλ) δεν γινόταν να μην αντιδράσει το Εγώ μου (βλέποντας πως οι όποιες προσπάθειες πέφτουν στο κενό) για να επανέλθει αυτή η ταυτότητα που είχα παιδευτεί  χρόνια για να την αποκτήσω...

Και ανακτώντας αυτή την ταυτότητα -σαν δράση για το ταίρι- υπάρχει και η αντίδραση απο την άλλη μεριά... με αποτέλεσμα να υπάρχουν οι τσακωμοί και εν τέλει να έρθει ο χωρισμός...

Κι εδώ έρχεται το σύνδρομο που είπα παραπάνω...

Όταν έχω θυσιάσει τόσα για το ταίρι μου, όταν έχω χάσει τόσο απο τον εαυτό μου, υπάρχει μια παράδοση σε αυτό (το ταίρι)...ενα δέσιμο...-όσο οξύμωρο και να ακούγεται.

Υπάρχει ενας οίκτος προς αυτό, γιατί θέλω να το βοηθήσω να πατήσει στα πόδια του, να καλύψω δικά μου συναισθηματικά κενά...και είναι διπλή η απογοήτευση, γιατί δεν εκτιμήθηκε, γιατί δεν πέτυχε...

Εγωιστικό αλλά και αλτρουιστικό... (οξύμωρο #2)

................


Παραδομένος άνευ όρων, είναι επόμενο να υπάρξει "κακομεταχείριση"

-Το 90% -αν δεν λέω λίγα- του κόσμου, αν το αφήσεις ανεξέλεγκτο θα σε κακομεταχειριστεί -

(το 1974 είχε γίνει μια perfomance απο την Marina Abramovic (Rhythm 0) για αυτή την άνευ όρων παράδοση...αν δεν το γνωρίζεις ρίξε μια ματιά εδώ.. )

.....................


Η Ζωή Αργύρη έγραψε για το σύνδρομο της Στοκχόλμης στο psychorropia.gr "Εξάρτηση, τοξική αγάπη, συναισθηματική αποστασιοποίηση από το βαθύτερο «εγώ» : αυτό θα μπορούσε να χαρακτηρίσει το τρίπτυχο των εθιστικών διαπροσωπικών σχέσεων που δραπετεύουν από τα πλαίσια της υγιούς έκφρασης της αγάπης και της οικειότητας και εμφορούνται το προσωπείο της υπερβολικής αγάπης που στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας αμυντικός μηχανισμός που συνδέεται άρρηκτα με βιώματα της παιδικής ηλικίας."


Θέλει δύναμη να παραδεχθείς ότι είσαι αδύναμος...

Θέλει κότσια να κοιτάξεις κατάματα τα ελαττώματά σου...

Τις ατέλειές σου...

Θέλει τόλμη να τα αντιμετωπίσεις όλα αυτά και να πετύχεις την σημαντικότερη νίκη σου...

Όπως λέει και ενα γνωμικό "επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"

....................

Κάτι τελευταίο....

Αυτό δεν έχει σχέση με σένα....δεν έχει σχέση με κανέναν άλλον...

Έχει να κάνει με μένα και τι μαθήματα έχω πάρει στην ζωή.

Όπως έχω πει πολλάκις, αυτό είναι το blogόσπιτό μου...

Η ψυχανάλυση μου...

Κι αν επιτρέπω να εκθέτω τον εαυτό μου στο internet είναι γιατί ίσως κάποιος/α εκεί έξω, βρει εδω κάτι απο τον χαμένο του εαυτό...

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2018

The girl with the Golden Earring






Golden Earring - Nomad

Gone, with the northern sun
'Cross that far horizon
World of a thousand faces
I can't find my oases
There's a black ice in the sky
And wells are runnin' dry
Doomed to voyage till life's end
Load up, strike campaign
Gone, along the highway ribbons
Past city dwellings

I can see how far they are
From the stickers on their cars
But I'm a nomad
Can't look far ahead
It's a voyage till life's end
Load up, strike campaign
Doomed to travel till life's end
Load up
Yeah I've seen you down below
From my hotel window
On the run, Star Trek's on
We've got a dream in common
We've got a dream in common
We've got a dream