Τις προάλλες είχα μια κουβέντα με μια φίλη και σε κάποια φάση αναφέρθηκε η εξής ατάκα "...συναισθηματικά ανώριμοι..."
Αυτή την ατάκα την είχα ακούσει και απο τον κολλητό μου...
Παραδέχομαι οτι είμαι συναισθηματικά ανώριμος, γιατί υπάρχουν συναισθηματικά κενά απο την παιδική μου ηλικία, που προσπαθούσα χρόνια ολόκληρα να τα καλύψω με λάθος τρόπους και λάθος επιλογές.
Ποτέ δεν ένιωσα αυτό το κενό να συμπληρώνεται απο τους δικούς μου (που εξ'αρχής απο αυτούς θα έπρεπε να νιώθω συναισθηματικά ασφαλής αλλά εις μάτην...)
-προς φυγή παρεξηγήσεων, η μητέρα μου με όσες δυνάμεις είχε μου πρόσφερε ότι μπορούσε για να με μεγαλώσει και να με αναθρέψει... χωρίς όμως αυτό να καλύπτει την παραπάνω μου (συναισθηματική) ανάγκη... Για τον πατέρα μου ούτε λόγος αφού απο τα 35 χρόνια που τον έζησα, ζήτημα να ήμουν μαζί του 2 με 3 χρόνια συνολικά-
Έχοντας λοιπόν σαν τραγική -συναισθηματικά- φιγούρα την μητέρα μου (όσο και αν αυτό με απομάκρυνε απο αυτή) με τραβούσαν εξίσου "τραγικές" -συναισθηματικά- γυναικείες φιγούρες (Οιδίποδα είσαι εδώ;)
Γνωρίζοντας πως η κατάληξη της όποιας σχέσης με αυτές τις φιγούρες, θα ήταν καταστροφικές, ίσως μέσα μου ένιωθα πως κάπως έτσι να καλύψω εγώ το κενό που έβλεπα στην μητέρα μου, και κάπως έτσι να γέμιζα κι εγώ το δικό μου κενό...
Μόνο που ποτέ δεν λειτούργησε αυτό....
Έχοντας αυτό το background σαν συναισθηματικό "ξεκίνημα" -και μη έχοντας κάποιον να με συμβουλέψει (εναν πατέρα λόγου χάριν) για τα "τι να κάνεις" και "τι να μην κάνεις"- προσπάθησα στην αρχή να "αυτολυτρωθώ" κάνοντας πολλές "δοκιμές" στις σχέσεις μου...
Κάποια βήματα είχαν γίνει....
Πρώτα απ'όλα κατάλαβα ποια είναι η ρίζα του κακού....και αυτό, το να αναγνωρίζεις ποιο είναι το πρόβλημα, είναι το πρώτο βήμα για να κατευθυνθείς προς την λύση...
Υπήρχαν κάποια σοβαρά πισωγυρίσματα, οπότε κάπου εκεί, ένιωσα την ανάγκη να πάω σε κάποιον ειδικό για αυτές τις περιπτώσεις... σε εναν ψυχολόγο...
Μετά απο συστάσεις βρήκα μια ψυχολόγο με την οποία έκανα 4-5 συνεδρίες, κάνοντας όμως ενα μεγάλο άλμα προς την "ψυχική μου ανακούφιση"....
Σαφώς και δεν ήταν μόνο αυτό το συναισθηματικό κενό που ένιωθα απο τους -συναισθηματικά- απόντες γονείς μου... αλλά η αρχή έγινε....
..........................................
Φτάνοντας στο σήμερα, θεωρούσα πως έχω αφήσει πίσω μου αυτή την συναισθηματική ανωριμότητα...
Έλα όμως που φάνηκε πως το καλύτερο μου το είχα φυλάξει για το τέλος....
Στην ίσως πιο ανώριμη σχέση μου, έκανα ότι δεν είχα κάνει όταν ήμουν έφηβος....
Νόμισα πως δίνοντας "λευκό χαρτί", "άνευ όρων παράδοση" και απεριόριστη εμπιστοσύνη θα υπάρξει μια υγιής σχέση....
-ήταν μια ακόμα αποτυχημένη "δοκιμή"
Προσπαθώντας να καλμάρω κάθε της ανησυχία, κάθε της ζήλια, κάθε της ανασφάλεια, δίνοντας και θυσιάζοντας ότι ήθελε και δεν της άρεσε, το μόνο που κατάφερα ήταν να απομακρύνω φίλους και -κυρίως- φίλες απο δίπλα μου....
-Εννοείται ότι το φταίξιμο το ρίχνω στον εαυτό μου... -
(Προσοχή λοιπόν νεαρέ μου αναγνώστη ΜΗΝ κάνεις ότι μόλις διάβασες απο μένα... Δεν ικανοποιούνται με ΤΙΠΟΤΑ σε αυτά τα θέματα...-κάποια στιγμή θα γράψω κάτι πιο κάφρικο για αυτό...- αλλά προς το παρόν για tips μπες εδώ και καλή τύχη)
......................
Έχει εδώ και μήνες που την σκεφτόμουν με την αίσθηση της νοσταλγίας...
Ένιωθα οτι μου έλειπε....
Είναι ο κυριότερος λόγος που ένιωθα μελαγχολία...με μια δόση κατάθλιψης...
Και για να επανέλθω στο κυρίως θέμα μας (ποιο θέμα μας..; )
Σκεπτόμενος όλα τα παραπάνω, και τόσα άλλα που δεν είναι της παρούσης, έκανα εναν συνειρμό...
Πως βρισκόμενος σε μια σχέση που δεν λειτουργεί αλλά δεν την τερματίζεις, ή ακόμα ακόμα κι αν έκανες το βήμα και έδωσες ένα τέλος σε αυτή, αλλά την "αναζητάς" -ενώ γνωρίζεις πως μόνο καλό δεν θα σου κάνει- κάποιοι θα το χαρακτήριζαν "μαζοχισμό"... εγώ θα το χαρακτηρίσω σαν "σύνδρομο της Στοκχόλμης"...
Υπερβολικό;;;
Δεν νομίζω.....
Και εξηγούμαι...
Χάνοντας ξανά τον εαυτό μου σε μια τέτοια σχέση,(δίνοντας απεριόριστο χώρο, ελευθερία ελέγχου σε προσωπικά δεδομένα κτλ) δεν γινόταν να μην αντιδράσει το Εγώ μου (βλέποντας πως οι όποιες προσπάθειες πέφτουν στο κενό) για να επανέλθει αυτή η ταυτότητα που είχα παιδευτεί χρόνια για να την αποκτήσω...
Και ανακτώντας αυτή την ταυτότητα -σαν δράση για το ταίρι- υπάρχει και η αντίδραση απο την άλλη μεριά... με αποτέλεσμα να υπάρχουν οι τσακωμοί και εν τέλει να έρθει ο χωρισμός...
Κι εδώ έρχεται το σύνδρομο που είπα παραπάνω...
Όταν έχω θυσιάσει τόσα για το ταίρι μου, όταν έχω χάσει τόσο απο τον εαυτό μου, υπάρχει μια παράδοση σε αυτό (το ταίρι)...ενα δέσιμο...-όσο οξύμωρο και να ακούγεται.
Υπάρχει ενας οίκτος προς αυτό, γιατί θέλω να το βοηθήσω να πατήσει στα πόδια του, να καλύψω δικά μου συναισθηματικά κενά...και είναι διπλή η απογοήτευση, γιατί δεν εκτιμήθηκε, γιατί δεν πέτυχε...
Εγωιστικό αλλά και αλτρουιστικό... (οξύμωρο #2)
................
Παραδομένος άνευ όρων, είναι επόμενο να υπάρξει "κακομεταχείριση"
-Το 90% -αν δεν λέω λίγα- του κόσμου, αν το αφήσεις ανεξέλεγκτο θα σε κακομεταχειριστεί -
(το 1974 είχε γίνει μια perfomance απο την Marina Abramovic (Rhythm 0) για αυτή την άνευ όρων παράδοση...αν δεν το γνωρίζεις ρίξε μια ματιά εδώ.. )
.....................
Η Ζωή Αργύρη έγραψε για το σύνδρομο της Στοκχόλμης στο psychorropia.gr "Εξάρτηση, τοξική αγάπη, συναισθηματική αποστασιοποίηση από το βαθύτερο «εγώ» : αυτό θα μπορούσε να χαρακτηρίσει το τρίπτυχο των εθιστικών διαπροσωπικών σχέσεων που δραπετεύουν από τα πλαίσια της υγιούς έκφρασης της αγάπης και της οικειότητας και εμφορούνται το προσωπείο της υπερβολικής αγάπης που στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας αμυντικός μηχανισμός που συνδέεται άρρηκτα με βιώματα της παιδικής ηλικίας."
Θέλει δύναμη να παραδεχθείς ότι είσαι αδύναμος...
Θέλει κότσια να κοιτάξεις κατάματα τα ελαττώματά σου...
Τις ατέλειές σου...
Θέλει τόλμη να τα αντιμετωπίσεις όλα αυτά και να πετύχεις την σημαντικότερη νίκη σου...
Όπως λέει και ενα γνωμικό "επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
....................
Κάτι τελευταίο....
Αυτό δεν έχει σχέση με σένα....δεν έχει σχέση με κανέναν άλλον...
Έχει να κάνει με μένα και τι μαθήματα έχω πάρει στην ζωή.
Όπως έχω πει πολλάκις, αυτό είναι το blogόσπιτό μου...
Η ψυχανάλυση μου...
Κι αν επιτρέπω να εκθέτω τον εαυτό μου στο internet είναι γιατί ίσως κάποιος/α εκεί έξω, βρει εδω κάτι απο τον χαμένο του εαυτό...
Αυτή την ατάκα την είχα ακούσει και απο τον κολλητό μου...
Παραδέχομαι οτι είμαι συναισθηματικά ανώριμος, γιατί υπάρχουν συναισθηματικά κενά απο την παιδική μου ηλικία, που προσπαθούσα χρόνια ολόκληρα να τα καλύψω με λάθος τρόπους και λάθος επιλογές.
Ποτέ δεν ένιωσα αυτό το κενό να συμπληρώνεται απο τους δικούς μου (που εξ'αρχής απο αυτούς θα έπρεπε να νιώθω συναισθηματικά ασφαλής αλλά εις μάτην...)
-προς φυγή παρεξηγήσεων, η μητέρα μου με όσες δυνάμεις είχε μου πρόσφερε ότι μπορούσε για να με μεγαλώσει και να με αναθρέψει... χωρίς όμως αυτό να καλύπτει την παραπάνω μου (συναισθηματική) ανάγκη... Για τον πατέρα μου ούτε λόγος αφού απο τα 35 χρόνια που τον έζησα, ζήτημα να ήμουν μαζί του 2 με 3 χρόνια συνολικά-
Έχοντας λοιπόν σαν τραγική -συναισθηματικά- φιγούρα την μητέρα μου (όσο και αν αυτό με απομάκρυνε απο αυτή) με τραβούσαν εξίσου "τραγικές" -συναισθηματικά- γυναικείες φιγούρες (Οιδίποδα είσαι εδώ;)
Γνωρίζοντας πως η κατάληξη της όποιας σχέσης με αυτές τις φιγούρες, θα ήταν καταστροφικές, ίσως μέσα μου ένιωθα πως κάπως έτσι να καλύψω εγώ το κενό που έβλεπα στην μητέρα μου, και κάπως έτσι να γέμιζα κι εγώ το δικό μου κενό...
Μόνο που ποτέ δεν λειτούργησε αυτό....
Έχοντας αυτό το background σαν συναισθηματικό "ξεκίνημα" -και μη έχοντας κάποιον να με συμβουλέψει (εναν πατέρα λόγου χάριν) για τα "τι να κάνεις" και "τι να μην κάνεις"- προσπάθησα στην αρχή να "αυτολυτρωθώ" κάνοντας πολλές "δοκιμές" στις σχέσεις μου...
Κάποια βήματα είχαν γίνει....
Πρώτα απ'όλα κατάλαβα ποια είναι η ρίζα του κακού....και αυτό, το να αναγνωρίζεις ποιο είναι το πρόβλημα, είναι το πρώτο βήμα για να κατευθυνθείς προς την λύση...
Υπήρχαν κάποια σοβαρά πισωγυρίσματα, οπότε κάπου εκεί, ένιωσα την ανάγκη να πάω σε κάποιον ειδικό για αυτές τις περιπτώσεις... σε εναν ψυχολόγο...
Μετά απο συστάσεις βρήκα μια ψυχολόγο με την οποία έκανα 4-5 συνεδρίες, κάνοντας όμως ενα μεγάλο άλμα προς την "ψυχική μου ανακούφιση"....
Σαφώς και δεν ήταν μόνο αυτό το συναισθηματικό κενό που ένιωθα απο τους -συναισθηματικά- απόντες γονείς μου... αλλά η αρχή έγινε....
..........................................
Φτάνοντας στο σήμερα, θεωρούσα πως έχω αφήσει πίσω μου αυτή την συναισθηματική ανωριμότητα...
Έλα όμως που φάνηκε πως το καλύτερο μου το είχα φυλάξει για το τέλος....
Στην ίσως πιο ανώριμη σχέση μου, έκανα ότι δεν είχα κάνει όταν ήμουν έφηβος....
Νόμισα πως δίνοντας "λευκό χαρτί", "άνευ όρων παράδοση" και απεριόριστη εμπιστοσύνη θα υπάρξει μια υγιής σχέση....
-ήταν μια ακόμα αποτυχημένη "δοκιμή"
Προσπαθώντας να καλμάρω κάθε της ανησυχία, κάθε της ζήλια, κάθε της ανασφάλεια, δίνοντας και θυσιάζοντας ότι ήθελε και δεν της άρεσε, το μόνο που κατάφερα ήταν να απομακρύνω φίλους και -κυρίως- φίλες απο δίπλα μου....
-Εννοείται ότι το φταίξιμο το ρίχνω στον εαυτό μου... -
(Προσοχή λοιπόν νεαρέ μου αναγνώστη ΜΗΝ κάνεις ότι μόλις διάβασες απο μένα... Δεν ικανοποιούνται με ΤΙΠΟΤΑ σε αυτά τα θέματα...-κάποια στιγμή θα γράψω κάτι πιο κάφρικο για αυτό...- αλλά προς το παρόν για tips μπες εδώ και καλή τύχη)
......................
Έχει εδώ και μήνες που την σκεφτόμουν με την αίσθηση της νοσταλγίας...
Ένιωθα οτι μου έλειπε....
Είναι ο κυριότερος λόγος που ένιωθα μελαγχολία...με μια δόση κατάθλιψης...
Και για να επανέλθω στο κυρίως θέμα μας (ποιο θέμα μας..; )
Σκεπτόμενος όλα τα παραπάνω, και τόσα άλλα που δεν είναι της παρούσης, έκανα εναν συνειρμό...
Πως βρισκόμενος σε μια σχέση που δεν λειτουργεί αλλά δεν την τερματίζεις, ή ακόμα ακόμα κι αν έκανες το βήμα και έδωσες ένα τέλος σε αυτή, αλλά την "αναζητάς" -ενώ γνωρίζεις πως μόνο καλό δεν θα σου κάνει- κάποιοι θα το χαρακτήριζαν "μαζοχισμό"... εγώ θα το χαρακτηρίσω σαν "σύνδρομο της Στοκχόλμης"...
Υπερβολικό;;;
Δεν νομίζω.....
Και εξηγούμαι...
Χάνοντας ξανά τον εαυτό μου σε μια τέτοια σχέση,(δίνοντας απεριόριστο χώρο, ελευθερία ελέγχου σε προσωπικά δεδομένα κτλ) δεν γινόταν να μην αντιδράσει το Εγώ μου (βλέποντας πως οι όποιες προσπάθειες πέφτουν στο κενό) για να επανέλθει αυτή η ταυτότητα που είχα παιδευτεί χρόνια για να την αποκτήσω...
Και ανακτώντας αυτή την ταυτότητα -σαν δράση για το ταίρι- υπάρχει και η αντίδραση απο την άλλη μεριά... με αποτέλεσμα να υπάρχουν οι τσακωμοί και εν τέλει να έρθει ο χωρισμός...
Κι εδώ έρχεται το σύνδρομο που είπα παραπάνω...
Όταν έχω θυσιάσει τόσα για το ταίρι μου, όταν έχω χάσει τόσο απο τον εαυτό μου, υπάρχει μια παράδοση σε αυτό (το ταίρι)...ενα δέσιμο...-όσο οξύμωρο και να ακούγεται.
Υπάρχει ενας οίκτος προς αυτό, γιατί θέλω να το βοηθήσω να πατήσει στα πόδια του, να καλύψω δικά μου συναισθηματικά κενά...και είναι διπλή η απογοήτευση, γιατί δεν εκτιμήθηκε, γιατί δεν πέτυχε...
Εγωιστικό αλλά και αλτρουιστικό... (οξύμωρο #2)
................
Παραδομένος άνευ όρων, είναι επόμενο να υπάρξει "κακομεταχείριση"
-Το 90% -αν δεν λέω λίγα- του κόσμου, αν το αφήσεις ανεξέλεγκτο θα σε κακομεταχειριστεί -
(το 1974 είχε γίνει μια perfomance απο την Marina Abramovic (Rhythm 0) για αυτή την άνευ όρων παράδοση...αν δεν το γνωρίζεις ρίξε μια ματιά εδώ.. )
.....................
Η Ζωή Αργύρη έγραψε για το σύνδρομο της Στοκχόλμης στο psychorropia.gr "Εξάρτηση, τοξική αγάπη, συναισθηματική αποστασιοποίηση από το βαθύτερο «εγώ» : αυτό θα μπορούσε να χαρακτηρίσει το τρίπτυχο των εθιστικών διαπροσωπικών σχέσεων που δραπετεύουν από τα πλαίσια της υγιούς έκφρασης της αγάπης και της οικειότητας και εμφορούνται το προσωπείο της υπερβολικής αγάπης που στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας αμυντικός μηχανισμός που συνδέεται άρρηκτα με βιώματα της παιδικής ηλικίας."
Θέλει δύναμη να παραδεχθείς ότι είσαι αδύναμος...
Θέλει κότσια να κοιτάξεις κατάματα τα ελαττώματά σου...
Τις ατέλειές σου...
Θέλει τόλμη να τα αντιμετωπίσεις όλα αυτά και να πετύχεις την σημαντικότερη νίκη σου...
Όπως λέει και ενα γνωμικό "επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
....................
Κάτι τελευταίο....
Αυτό δεν έχει σχέση με σένα....δεν έχει σχέση με κανέναν άλλον...
Έχει να κάνει με μένα και τι μαθήματα έχω πάρει στην ζωή.
Όπως έχω πει πολλάκις, αυτό είναι το blogόσπιτό μου...
Η ψυχανάλυση μου...
Κι αν επιτρέπω να εκθέτω τον εαυτό μου στο internet είναι γιατί ίσως κάποιος/α εκεί έξω, βρει εδω κάτι απο τον χαμένο του εαυτό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου