Καιρό είχα να γράψω στο blogοσπιτάκι μου...
Μου έλειψε είναι η αλήθεια...
Μα τις περισσότερες φορές προτίμησα να μην ασχοληθώ πάλι με την γκρίνια μου για τους πολιτικούς που ξεπουλάνε κάθε μέρα την πατρίδα μου, ούτε με την τρομοκρατική οργάνωση που εκλέχθηκε απο τον λαό μου και τον εκπροσωπεί στην Βουλή Των Ελλήνων, ούτε με τα στημένα ματς και την σαπίλα που διακατέχει αυτό το χρυσό περίβλημα της SuperLeague, ούτε με κάποιο απο τα αγαπημένα μου άλμπουμ που έχουν κάποια επέτειο...ούτε με τίποτα αλλο...
Προτίμησα να περάσω λίγο χρόνο με τους ανθρώπους τριγύρω μου, να πιούμε ενα καφεδάκι, να παίξουμε κάποιο παιχνίδι, να κάνουμε κάποια βόλτα...να εχω μια πιο ανθρώπινη επαφή...πιο ζεστή...
Αφορμές για γράψιμο πάντα είχα... -και πάντα θα έχω-
Μα ενα βίντεο που είδα στο internet, με θέμα την απαξίωση του συνανθρώπου μας, του φίλου μας, του συντρόφου μας με έκανε να ξανα πιάσω το πληκτρολόγιο και να ασχοληθώ λιγο παραπάνω με το αντικείμενο αυτό.
Δεν είναι ψέμα οτι θα παμε σε καποιο bar και θα αρχίσουμε ολοι να ρωτάμε για τον κωδικο του wi-fi (για μας τα φτωχαδακια λεω) για να μπουμε είτε να μας tagαρουμε είτε να κανουμε like σε φωτογραφιες και stickers, και να αφήνουμε σε δευτερη μοιρα την οποιαδήποτε αφορμή για κουβεντούλα και χαβαλε...
Ασφαλώς και θα κάνεις like, share κτλ, (ενας λογος που υπάρχουν τα κοινωνικά δίκτυα είναι και αυτός) αλλά όταν είσαι με φιλαράκια για μπυρίτσα, παιχνίδι... άστο το γαμήδι στην άκρη -σφίξε τα δόντια σου, μπορείς να το κάνεις- και γύρνα πάλι στην παλιά εποχή (για μας τους +αντα λεω) που δεν είχαμε καμία τέτοια τεχνολογία και μιλούσαμε με τις ώρες...
Τέλος πάντων, η ιδέα είναι αυτή... οφείλεις στον εαυτό σου πρώτα-πρώτα και μετά στους γύρω σου, να είσαι εκεί, μαζί τους... ΖΗΣΕ...
ΥΓ: Δώσε λίγη προσοχή στο βίντεο και ίσως να αγγίξει κάποια χορδή σου...
ΥΓ1: Θα τα λέμε πιο συχνά τώρα... (αλήθεια ρε..μην γελάς...)
