Απαιδευτοι...

Στην προηγούμενη ανάρτηση μίλησα για απαίδευτους...

Ήρθε η ώρα να ξαναμιλήσω για δαύτους

Απαίδευτος για μένα είναι αυτός που δεν έχει εξελίξει τον εαυτό του προς το καλύτερο και έχει μείνει σε μια  πρωτογενής κατάσταση. (ουγκα μπουγκα δηλαδή)

Κι αυτό δεν εχει τόση σημασία με το μορφωτικό επίπεδο του καθενός, (είδα και τους μορφωμένους πόσο έχουν προχωρήσει -ΔΕΝ-) όσο με τις "κοινωνικές" τους ποιότητες.

Το να είσαι αδιάφορος για τον κόσμο τριγύρω σου, το  λιγότερο που σε κάνει είναι έναν εγωισταρο του κώλου κι όχι ένα "ψαγμενο" τυπακι. Δεν είσαι δα και το κέντρο του κόσμου, παρα ένα ακόμη άτομο στον δικό μου περίγυρο, όπως κι εγώ είμαι ένα άτομο στο δικό σου περίγυρο.

Η κοινωνικές σου ποιότητες επηρεάζει πρώτα απ'ολα εσένα και μετά όλους εμάς που βρισκόμαστε γύρω σου.

Όσο πιο καλός και εξελιγμένος είσαι σε αυτό, τόσο καλύτερο κάνεις τον εαυτό σου, τον κόσμο με τον οποίον συναναστρέφεσαι αλλά και τον κόσμο των υπολοίπων.

-Τι εννοώ με τις κοινωνικές ποιότητες; Πως αντι για ανταγωνισμό στην επιβολή των θέλω, των ιδεών, η ακόμα και σε πιο καθημερινά πράγματα όπως το αν θα κάτσω εγώ η εσύ στην θέση του λεωφορείου, η αν θα περάσω πρώτος στην σειρά για το ταμείο, η συνεργασία, η αλληλεγγύη  και ο σεβασμός με/στον/προς τον διπλανό σου αυτόματα ανεβάζει την ποιότητα της όποιας συναναστροφής κάνοντάς σε, έναν καλύτερο άνθρωπο.-

Έχω τόσα πολλά να γράψω και να τόσα παραδείγματα να δώσω για το τι είναι για μένα απαίδευτος που θα έσπαγα τον κανόνα μου, -να μην κουράζω με μακροσκελή αναρτήσεις- οπότε θα προσπαθήσω να γίνω περισσότερο περιεκτικός -συμπυκνωμένος για τους απαίδευτους- και σύντομος

Η αλήθεια είναι ότι δεν ανέχομαι απαίδευτους γύρω μου, με κουράζουν, με εξαντλούν, με νευριάζουν, με κάνουν κακό άνθρωπο. Δεν μπορώ να δικαιολογώ ΚΑΘΕ φορά τις τρελές τους φαντασιώσεις πως όλα σε αυτόν συμβαίνουν, τους φταίει το ένα τους φταίει το άλλο, ποτέ δεν είναι ικανοποιημένοι με τίποτα, να κρίνουν το ότι διαφορετικό απο αυτούς χωρίς να μπουν καν στον κόπο να μάθουν, να ασχοληθούν, να ενδιαφερθούν να ρίξουν μια πιο επιεική ματιά για αυτό το διαφορετικό. Δεν μπορώ να δικαιολογώ ΚΑΘΕ φορά τις προκαταλήψεις τους, την αδιαφορία τους για τον διπλανό τους, την υπεροψία τους, την "παντογνωσία" τους. Δεν μπορώ να δικαιολογώ το γεγονός ότι αντί να αντιληφθούν πως τα ΜΜΕ είναι κατευθυνόμενα απο πολιτικά, εταιρικά συμφέροντα και τους ταΐζουν προπαγάνδα ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, οτι γίνονται πρώτα πρόβατα και μετά παπαγαλάκια.

ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΜΠΟΡΩ!

Οπότε το μόνο που μπορώ να κάνω είναι, να ασχοληθώ μαζί του -αν μπορώ να διακρίνω περιθώριο βελτίωσης- να κουβεντιάσω μαζί του μπας και δει τον κόσμο λίγο διαφορετικά. Όχι απαραίτητα με την δική μου ματιά, δεν με ενδιαφέρει αυτό. (Με ενδιαφέρει να αφυπνιστεί)

Αν όμως αντιληφθώ ότι και να ασχοληθώ μαζί του, θα πάει τσάμπα ο χρόνος και η προσπάθειά μου, τότε απλά τον προσπερνώ, δεν ασχολούμαι, τον αγνοώ (στην πραγματική ζωή) τον διαγράφω απο "φίλο" (στην ιντερνετική ζωή)

Γι'αυτό νιώθω ότι γίνομαι κακός άνθρωπος... γιατί ενώ είμαι θερμός υποστηρικτής της αλληλεγγύης και του αλτρουισμού... φτάνω στο όριό μου σχετικά εύκολα με τους hardcore απαίδευτους...

Δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να ανεβάσω το επίπεδο ανεκτικότητας μου απέναντί τους, αλήθεια...θα προσπαθήσω όμως...

Μέχρι τότε όμως, αντί να γράψω κι άλλα (πίστεψέ με είναι παρα πολλά) θα παραθέσω μερικά αποσπάσματα απο ένα άρθρο σχετικό με το κεντρικό μου θέμα (του απαίδευτου) με τίτλο "Φτωχοί, όχι Κτήνη" του Πέτρου Κουμπλή, τον οποίο εκτιμώ πολύ σαν παρουσία και σαν άνθρωπο (όσο μπορώ να το κάνω αυτό δηλαδή εξ'αποστάσεως)

πάμε...

"...Ο απαίδευτος νους άγεται και φέρεται. Γίνεται έρμαιο της συγκυρίας. Γίνεται αυτό που συμβαίνει- και τίποτα άλλο.

Ο απαίδευτος νους προσκολλάται πάντοτε στον εκάστοτε Δυνατό. Είναι μια αυτόματη, αντανακλαστική κίνηση. Ο απαίδευτος νους δέχεται τη δωροδοκία, την εύνοια, την υπεροπτική ανοχή του Δυνατού. Μια δουλειά, λίγα χρήματα, ένα αντάλλαγμα. Θα δεχτεί να βελτιώσει πρόσκαιρα τη θέση του και θα επιτρέψει στον βασιλιά, τον κυβερνήτη, τον πρωθυπουργό να συντηρήσει το εκάστοτε διεφθαρμένο καθεστώς του. Ο απαίδευτος νους επιτρέπει την αθλιότητα, όσο εκείνη λειτουργεί υπέρ του. Με τον καιρό θα καμαρώσει κρυφά τη δύναμη της Εξουσίας και τη βαρβαρότητα που την συντηρεί. Όταν ο Δυνατός δεν έχει πια τα μέσα- το χρήμα και την επιρροή- για να τον κρατήσει πιστό, τότε αμέσως στρέφεται στον επόμενο Δυνατό. Σβήνει ξαφνικά με απαξία τη συμμετοχή και την ανοχή του στο θλιβερό παρελθόν. Γίνεται με θρασύτητα ο πιο σκληρός πολέμιος του παλαιού κι ο πιο πιστά οργισμένος ακόλουθος του καινούριου Δυνατού. Και παράλληλα με αυτόν τον φαύλο κύκλο της εξουσίας και τα σερνόμενα πλήθη του, ο απαίδευτος νους πάντοτε εντοπίζει τον αδύναμο.

Ο απαίδευτος νους συντρίβει τον αδύναμο. Ο πλούσιος τον φτωχό. Ο φτωχός τον ακόμα πιο φτωχό. Ο πιο φτωχός τον παρία. Ο παρίας τον ανέγγιχτο («the untouchables», η έσχατη κάστα στην Ινδία). Συχνά οι εξαθλιωμένοι γίνονται ακόμα πιο σκληροί απ’ τους βασανιστές τους – έτσι η Αδικία διαιωνίζεται.

Ο απαίδευτος νους πιστεύει. Ο θεός του είναι η Ισχύς. Αυτή είναι η ιερή του δύναμη. Μόνο αυτή μπορεί να αντιληφθεί. Μπορεί να περιφέρει λεκτικά έννοιες όπως η Αγάπη και η Ελευθερία, να τις περιγράφει, να τις κορνιζάρει με μεγάλα γράμματα, αλλά ποτέ δεν τις ενσωματώνει χωρίς αντάλλαγμα στη μικρή ζωή του. Μόνο μέσα στην επιφάνεια του συγκριτικού βαθμού βρίσκει νόημα. «Είμαι πιο καλός. Ο θεός μου είναι πιο καλός.  Είμαι ανώτερος».

Ο απαίδευτος νους δεν ξαγρυπνά τις νύχτες. «Πώς έζησα σήμερα; Τι έκανα; Τι δεν έκανα;» «Μήπως αδίκησα κάποιον; Μήπως τον πόνεσα;». Δεν αναρωτιέται. Γιατί ο απαίδευτος νους είναι πάντοτε αδικημένος. Θιγμένος. Κι ,επομένως, πάντοτε δικαιολογημένος. Αυτός είναι ο αγαπημένος του ρόλος.

Ο απαίδευτος νους δηλώνει απερίφραστα και μεγαλόφωνα την ύπαρξη του. Είναι η παράλογη προβολή του πλούτου του, είναι η μίζερη προβολή της ατυχίας του, είναι η αλαζονική προβολή της τιμιότητάς του, της ηθικής του ανωτερότητας.

Ο απαίδευτος νους φοβάται. Φοβάται το Άγνωστο – δηλαδή τα πάντα. Δεν μπορεί να δώσει εξήγηση, δεν έχει την πνευματική ζωή που θα γαληνέψει την άγνοιά του. Κι έτσι αρχετυπικά μετατρέπει το Άγνωστο σε καλό ή κακό θεό, σε δαίμονα ή προστάτη. Τελικά φοβάται και τα δυο.

Ο απαίδευτος νους δεν διστάζει ν’ αφεθεί στα πιο βάρβαρα ένστικτά του – γιατί είναι ό,τι πιο εύκολο μπορεί να κάνει. Η κάθε εποχή θα του δώσει συνθήματα/ επιχειρήματα για κάθε άθλιο εαυτό του.

Ο απαίδευτος νους πηγαίνει στο Σχολείο, στο Πανεπιστήμιο, λαμβάνει τις πληροφορίες της εποχής του, διαβάζει, αποκτά πείρα, διδάσκει. Αλλά ποτέ δεν διδάσκεται..."

(ολόκληρο το άρθρο του Πέτρου Κουμπλή μπορείτε να το διαβάσετε εδώ  και πιστέψτε με, αξίζει)


Και κάτι τελευταίο... που δεν θα ήθελα να αφήσω απ'έξω...

Μιας και που είμαι φανατικά μουσικόφιλος -και δη rockας-metalας- έχω να παραθέσω το εξής...

Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι ο κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτου εθνικότητας, φύλου, πολιτικοθρησκευτικοκοινωνικής πεποίθησης κτλ μπορεί να επηρεαστεί απο το οτιδήποτε και να διαμορφώσει πνεύμα και χαρακτήρα, θα βάλω στο τραπέζι και την ουσία της μουσικής...

Θα το θέσω σαν ερώτημα κι όχι σαν τεκμήριο (εξ΄άλλου δεν μπορεί να τεκμηριωθεί η παρακάτω σκέψη μου...)

Έχεις ενα λαϊκό τύπο (δηλαδή κάποιον που ακούει λαικά, σκυλάδικα κτλ) κι έναν rocker/metalhead

Στο λαϊκό, το κυρίως πιάτο μιλάει για αγάπη, προδοσία αυτής, αγάπη, μιζέρια (αν και αυτό το θέμα είναι φόρτε στο έντεχνο) προδοσία, κωλόκαιρο, μιζέρια, αγάπη, προδοσία αυτής........εμμμμ....... .......χμμμμ.........ναι.......... δεν νομίζω να έχει και κάτι παραπάνω αυτή η "σκηνή"...

και πάμε και στο rock/metal που στο κυρίως πιάτο της θεματολογίας του έχει την κοινωνική αδικία, την πολιτική διαφθορά, αντιπολεμικό κίνημα, μυστικισμό, επαναστατικότητα (αυτά κυρίως στη metal) αλλά εξίσου αγάπες, προδοσία αυτής, μιζέρια αλλά και tips για να κάνεις τον εαυτό σου καλύτερο ως άνθρωπο (κυρίως στην rock σκηνή αυτά)

Οπότε έρχεται η εξής απορία/ερώτηση...

Ποιος απο τους παραπάνω έχει τον "κίνδυνο" να μείνει απαίδευτος και ποιος όχι;


Αυτά προς το παρόν... επιφυλάσσομαι για το αν θα επιστρέψω με ανάρτηση Απαίδευτοι ptII...θα δείξει...

Όπως και να έχει μέχρι την επόμενη ανάρτηση..

Take care...

; )