Και μετά το παρτ ουαν, που σας παρουσίασα την πρώτη μου -και παντοτινή μου αγάπη- επαφή με τους Θεούς των Θεών της Ηeavy Metal σκηνής, ήρθε και το δεύτερο μέρος να σου πω άλλη μια ασήμαντη για σένα ιστορία -αλλα την πιο σημαντική για μένα-.....
Το πόσο με επηρέασαν και πόσο με στήριξαν οι Iron Maiden στην ζωή μου...
- Όσο απίστευτο η λυπητερό κι αν σου ακούγεται... εμένα με κάνει περήφανο όπως και να το δεις-
Έφτασε ο καιρός και ολοκλήρωσα όλη την δισκογραφική τους δουλειά σε κασέτες, με μοναδικό ξενέρωμα την άκυρη έκδοση έκτρωμα του "Σαμγουερ Ιν Ταιμ"
Είχα την τύχη να πάρω την καινούρια τους δουλειά και σε CD αλλα και σε κασέτα το "No Prayer For The Dying"...
Δεν άρεσε σε πολλούς, -κυρίως γιατί μας την έκανε ο Adrian Smith- αλλά εγώ έχω ενα ιδιαίτερο δέσιμο με αυτόν τον δίσκο...
Να μην στα πολυλογώ...
Οι Iron Maiden ήταν αυτοί που έμπασαν στο να ασχοληθώ ενεργά με την μουσική, προσπαθώντας να μάθω να παίζω σαν τον Clive Burr -κυρίως- και μετέπειτα σαν τον Nicko McBrain (απέχω παρασάγγας - παρασάγγες είναι χωρίς το απέχω :Ρ - αλλα οσο ζω ελπίζω... )
Και για μένα που δεν έχω την "μουσική παιδεία" (γενικώς απέχω παρασάγγας -παρασάγγες ειναι χωρις το απέχω- απο οτιδήποτε έχει σχέση με την παιδεία) έμαθα να ακούω μουσική, να εκτιμώ την ποιότητα...
Κι εσυ κακεντρεχή που θα προσπαθήσεις να μειώσεις την αξία των Maiden, να σου πω πως όσα και να τους προσάπτεις, τσάμπα ο κόπος σου... Οι Maiden ή θα έχουν -που εχουν- κοινό που παθαίνει παροξυσμό για την πάρτη τους ή θα έχουν -που έχουν καποιους μετρημένους στα δάχτυλα μιας σαρανταποδαρουσας, σαν εσενα κακεντρεχή καλη ωρα- που θα τους θάβουν... Αλλα έτσι είναι, αν ήταν η ζήλια ψώρα θα κολλούσαν και όλοι αυτοί που τους μετράς στα δάκτυλα μιας σαρανταποδαρούσας...
Οι Iron Maiden μου στάθηκαν όσες φορές βρήκα τα σκούρα στην ζωή μου...
-όχι δεν με πήραν τηλέφωνο για καφεδάκι μικρέ είρωνα....-
Αλλά όταν ζητούσα μια διέξοδο, έβαζα την κασέτα, το CD, το mp3 να παίζει Maiden και μου καθάρισαν το μυαλό...
Κάθε πρωί -για περίπου 2 χρόνια- έβαζα για ξυπνητήρι -στο θεικό μου sony υπεργαματο ηχοσύστημα- το Wasted Years στο τέρμα και την μέρα μου δεν μπορούσε να την χαλάσει κανένας μπάσταρδος...
πάρε μια γεύση....
....και πως να στην χαλάσει την μέρα ρε μάγκα μετά απο αυτό το έπος;
So understand Don't waste your time always searching for those wasted years, Face up, make your stand, And realize you're living in the golden years.
Έφτασε ο καιρός λοιπόν που έκανα γνωριμίες μέσω της metal κοινότητας, ελέω Maiden πάντα...
Και μια απο αυτές, είναι ο Λάμπης Π. που εδω και 12 (παμε για για 13) χρόνια, όσο κοντά ή όσο μακριά κι αν είμαστε, δεν έπαψε -και δεν θα πάψει- ποτέ να είναι ο αδερφός μου, ο blood brother μου, και το στήριγμά μου (για το φιλοφρόνημα κερνάς μπύρες)
Η πρώτη μου "επαφή" ήταν όταν αλληλογραφούσα (ναι...καλά διάβασες... αλληλογραφία... τότε δεν είχαμε facebook και μαλακίες) με μια κοπέλα που σπούδαζε Αγγλία, και για δώρο, με έγραψε στο επίσημο Fan Club των Iron Maiden...
Η πρώτη μου επαφή, ήταν το 95 στο Ιβανώφειο, για το X Factour -με τον ατάλαντο Blaze-
Δεν είχα καταφέρει να πάρω εισιτήριο για να μπω, αλλά πήγα μέχρι εκεί για να κάνω παρέα τα κωλόφαρδα τα φιλαράκια που είχαν προλάβει και βρήκαν...
Μέσα στον χαμό, είπα να προσπαθήσω να μπω κούτρα...
Στην εξωτερική πύλη είχε ενα κάγκελο σαν Π και όλοι έμπαιναν είτε απο δεξιά είτε απο αριστερά.. εγώ ο έξυπνος πήγα να μπω απο το κενό που υπήρχε κάτω απο το Π...
Σκυφτός όπως ήμουν, με αρπάζει ενας securiτας και μου λεει...
-Επ!... που πας εσυ; Εισιτήριο δεν έχεις;
-Μόλις μου έπεσε ρε φίλε και ψάχνω να το βρώ -του λεω...
Κι εκεί που με τραβάει για να με βγάλει έξω, πετάγεται ένα παλικάρι και μου λέει, "Έχει εδώ ενα εισιτήριο..."
Τον σταματάει ο securiτας και με ρωτάει...
-Τι χρώμα είναι το εισιτήριο σου;
-Μπλε του λεω...
-Πάρτο μου λεει...
(κωλόφαρδος... γιατί είχε και κίτρινο...)
Και μπήκα κούτρα στην πρώτη μου συναυλία των Iron Maiden...
Οκ... μπορεί να μην τον πήγαινα τόσο τον Blaze, αλλα διάολε, είχες Steve Harris (μου έκλεισε το μάτι όταν με σημάδευε με το μπάσο του) Dave Murray (πήρα την πένα του) Janick Gers (παραλίγο να με σπάσει τον σβέρκο με την κιθάρα του) και Nicko McBrain (παραλίγο να έπιανα μια μπακέτα)
Πέρασε ο καιρός και πήγα φαντάρος...
Τότε είχε βγει και το Virtual XI....... (γκουχου...)
Δεν λέω έχει ενα Futureal.. ενα Clansman...και τίποτα άλλο...
Αλλά είχα την απίστευτη ιδέα να πάρω μόνο μια κασέτα για να ακούω στην σκοπιά...
Ε..κάπου εκεί άρχισα να συμπαθώ το Lightning Strike Twice.... Educated Fool... When Two Worlds Collide...και κάπως περνούσε η ώρα...
Τους είδα ξανά στο Θέατρο Γής το 98, -φαντάρος ακόμα... στο τσακ τους πρόλαβα- με το δώρο της Αρετής να πιάνει τόπο...
Πριν ξεκινήσει η συναυλία, μαθαίνω πως όσοι έχουν πάσο απο το FC θα περάσουν για meet 'n greet...
Μαζευόμαστε καμια 20αριά άτομα με τσάντες, βινύλια κτλ... εγώ με την κάρτα στο χέρι...
Πάμε back stage, βλέπω τον ξυπόλητο τον Nickoλακι να τρώει πουρε με μπριζόλα και οι άλλοι να τα λένε με μπυρίτσα στο χέρι...
Εγώ δεν σκαμπάζω γρι απο Αγγλικά... (απο Αγγλικά κατι ξέρω... αλλα απο αυτά που μιλάνε αυτοί...δεν έχω ιδέα...)
Ασε που με είχε πιάσει κρύος ιδρώτας...
Ενα I love you πήγα να πω στον Harris και μου δέθηκε κόμπος στο λαιμό...
Ε.. αφού με είδαν κάνω να φύγω και μας λέει ο Tour Manager...
-Ταδε η ωρα να είσαστε πάλι εδώ, θα ανεβείτε στην σκηνή στο Heaven Can Wait... (στα Αγγλικά τα είπε...)
Πράγματι, μαζευόμαστε πάλι εκεί, και μας δίνουν τον οκ για να βγούμε στην σκηνή...
Και ξεχύνομαι σαν χοροπηδηχτός εμετός να βγάλω την καύλα μου και να κάνω show-off στα φλωράκια απο κάτω...
Αλλά όχι...
Ενας securιτας με πήρε στο κυνήγι γιατι δεν ενημερώθηκε το ντουγάνι οτι θα μας αφήσουν να ανεβούμε και μας πέρασε για invaders...pillaging -για λίγους-
Αλλά μετά την παρατήρηση απο τον tour manager ξανα ξεχύθηκα σαν εμετός -χωρίς χοροπηδηχτό-
Κι αφού έκανα το κομμάτι μου εκεί πάνω...κατέβηκα κάτω κι έγινα πάλι φλώρος μαζί με τους άλλους...
........
περίεργο πράγμα...
Ήμουν back stage... Ανέβηκα στην σκηνή... και δεν πήρα ουτε ενα souvenir ..... τστστσ.....
..................................
Δεν περνάει αρκετός καιρός και μαθαίνουμε ότι ο Dickinson κι ο Smith επιστρέφουν στους Iron Maiden....
-πρέπει να έκλαιγαν και τα νυχια μου εκείνο το βράδυ....-
και όχι μόνο αυτό... κανονίζουν και συναυλία στην Αθήνα....
Ε εντάξει....
Έκανα το κουμάντο μου και πήρα το εισιτήριο και έτοιμος..
Λαός απίστευτος...
20000 κόσμου... να ξεπερνά τον εαυτό του...
Τι συναυλία!
Ακόμα και σ'αυτή την συναυλία άφησα το στίγμα μου...
δες λίγο το βιντεάκι ντοκουμέντο
-μάζεψε τα σαγόνια σου...-
και παραδέξου ότι ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΧΑΜΟΣ ΠΟΥΘΕΝΑ
Ποια Λατινική Αμερική ρε τα γατάκια...
.....
Α, ναι.. ποιο είναι το στίγμα μου....
Ε.. αυτος που κρατάει την σημαία και έφαγε αρκετό κράξιμο κατα την διάρκεια στης συναυλίας -μέχρι το πρώτο μισάωρο- απο τους πισινούς του, είμαι εγώ.... :)
.........
Την επόμενη χρονιά, βγάλανε το Brave New World...
Ανακοίνωσαν και συναυλία...
Τέλεια!
Λίγες εβδομάδες πριν έρθουν Αθήνα, παει το ταγάρι ο Gers και σπαει το ποδάρι του...
Ακυρώνουν την συναυλία....
Τα παίρνω στο κράνος, και βάζω τον Κωνσταντή να γράψει e-mail...
-Με τον Blaze να σας κανουμε #1 τους δισκους, να γεμίζουμε τα γηπεδα... γραφεις ρε μαλακα;
-ΓΡΑΦΩ ΡΕ..ΛΕΓΕ!
-Και να μας ακυρώνετε την συναυλία... ΜΑΣ ΤΗΝ ΧΡΩΣΤΑΤΕ!!! Ετσι γραψ'το ακους;
-Ετσι το γραφω γαμω τον @*(&%*@ ετσι το γραφω...
-Καλα ρε μαλακα... πως κανεις ετσι;.. πωωωωω
Ε, να μην στα πολυλογώ... μετα απο λίγο καιρό ανακοίνωσαν συναυλία στον Αγιο Κοσμά...
Δεν λεω τίποτα....
Εγώ αναφέρω γεγονότα...
..........
.....................
..................................
ΝΑΙ ΡΕ ΕΞ'ΑΙΤΙΑΣ ΜΟΥ ΗΡΘΑΝΕ ΤΟ 2000 ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΟΣΜΑ ΟΙ MAIDEN.....
ΕΣΤΕΙΛΕΣ ΕΣΥ e-mail ΣΕ Δ'ΑΥΤΟΥΣ;
Ο Χ Ι
ΕΓΩ ΕΣΤΕΙΛΑ.....
.......
το διαβασανε....
είδανε τα επιχειρήματα
και ειπανε....
"bloody hell... this lad is right... Rod, call Athens...."
Και για ευχαριστώ, ο Nickολάκης αφου τελείωσε η συναυλία πέταξε το δέρμα απο το βαθύ, και χωρίς να κουνηθώ ΚΑΝ απο την θέση μου, ήρθε και αναπαύτηκε στην αγκαλιά μου...
Βεβαια τότε δεν τους έκοψε να το πετάνε με υπογραφές... μετά το κάνανε...
Σαν σήμερα, 25 Δεκεμβρίου του 1975, ιδρύθηκε η μεγαλύτερη μπάντα του heavy metal στον πλανήτη, όχι μια απο τις μεγαλύτερες... Η μεγαλύτερη μπάντα heavy metal στον πλανήτη, οι Iron Maiden...
Ούτε ο, πιτσιρικάς τότε, Steve Harris νομίζω περίμενε πως, η μπάντα που ίδρυσε, θα επηρεάσει τόσα εκατομμύρια κόσμου, είτε αυτός είναι μουσικός, είτε οχι...
Παρέα λοιπόν με τους Dave Murray, Dennis Stratton στις κιθάρες, Clive Burr στα τύμπανα και Dennis Wilcock στα φωνητικά, ξεκίνησαν το ταξίδι τους για την κορυφή...
Η ιστορία τους πάνω κάτω είναι γνωστή -κυρίως για τους metalheads- αλλά για σένα μικρέ μου "αμούσικε" σε παραθέτωlink για να μάθεις κατι τις παραπάνω...
Κι επειδή είναι γνωστή λοιπόν η πορεία τους μέχρι σήμερα, θα πω μια όχι και τόσο ενδιαφέρουσα ιστορία και σίγουρα παγκοσμίως άγνωστη...
Η σχέση μου με τους υπέρτατους θεούς της heavy metal....
Η πρώτη μου επαφή μαζί τους ήταν στα 10 μου, όταν πήγαινα με το ζόρι στο φροντιστήριο Αγγλικών "Σβάρνα", και κάπου εκεί -πριν τα παρατήσω- στην B junior, μας δώσανε μια 10λεπτη κασέτα (5 λεπτά η μια μεριά, 5 η άλλη..............το γράφω για την νεα γενιά που δεν έχει ιδέα τι εστί κασέτα.... -πάτα εδώ για να πάρεις μια ιδέα-) και ένα φύλλο χαρτί με μισούς στίχους απο 2 τραγούδια σε κάθε μεριά για να κάνουμε listening σπίτι.
Η πρώτη πλευρά είχε ενα τραγούδι της Madonna... μην με ρωτάς ποιο ήταν..ουτε που θυμάμαι...
Η δεύτερη πλευρά είχε ενα τραγούδι των Iron Maiden το Flight Of Icarus....
Διαβάζοντας τον τίτλο, πήδηξα την αγγαρεία να ακούσω Madonna -έτσι κι αλλιώς θέλαμε δεν θέλαμε την βλέπαμε συνέχεια στην τηλεόραση MTV κτλ και - έβαλα να ακούσω αυτούς τους Iron Maiden με το πολύ ενδιαφέρον θέμα, αυτό του Ίκαρου....
Βάζω λοιπόν την κασέτα στο κασετόφωνο (ω ναι...) βολεύομαι στην καρέκλα, παίρνω μπροστά μου το χαρτί με τους στίχους, βάζω ακουστικά, πατάω play.............και ακούω αυτό.....
ΩΡΕ ΜΑΝΑ ΜΟΥ!!!!
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;;;;
ακούω αυτη την groovάτη εισαγωγή, είχα και μια έμφαση απο μικρός στα τύμπανα -γενικότερα στον ρυθμό- κι έχω ενθουσιαστεί.... wow! λεω...
μετά άκουσα αυτό το ''a birdsong SHATTERS the still....'' εκεί, μούδιασα ολόκληρος...
ήδη με ταξίδευε το τραγούδι... αυτό το μπάσο με τα γεμίσματα του... όλη αυτή η ατμόσφαιρα...
και κάπου εκεί στο τελευταίο λεπτό... στο δεύτερο solo... έχει πιάσει κορυφή... ανατρίχιασα!
δεν ήθελα πολύ...
ξανά απο την αρχή...
και ξανά........
και ξανά.......
μετά απο αμέτρητες επαναλήψεις, ένιωθα ότι έχω ερωτευτεί αυτό το νεο... αυτό το καινούριο είδος μουσικής, που δεν ακουγόταν τριγύρω μου...
Τον καιρό εκείνο, στην γειτονιά μου είχε ενα μαγαζί που πουλούσε κασέτες και κατι νεοφερμένα CD -μεγάλο breakthrough για την εποχή μας- το Rock City....
Δεν μου έφτανε λοιπόν που άκουγα το τραγούδι συνέχεια, έκλεψα κάτι χρήματα απο την μάνα μου και κατέβηκα στο μαγαζί να ψάξω να βρω αν υπάρχει αυτή η κασέτα...
Μπαίνω μέσα, βλέπω το παλικάρι με το μακρύ μαλλί και τα μούσια να με κοιτάει με απορία, του δίνω το χαρτάκι με τους στίχους και του λέω,
-Μπορείτε να μου πείτε σας παρακαλώ, που μπορώ να βρω αυτό το τραγούδι απο αυτό το συγκρότημα;
-Δεν πουλάμε Madonna εδώ μικρέ....
-Συγνώμη, απο την άλλη μεριά...
Το κοιτάει....με κοιτάει....το ξανα κοιτάει... με ξανα κοιτάει...
Κανει μια στροφή πίσω του πιάνει μια κασέτα και μου την δίνει...
-πρέπει να μου ζήτησε κανα 500αρικο, αλλα δεν παίρνω και όρκο...-
Έχω πληρώσει, έχω αρπάξει την κασέτα και νιώθω τρελή ευφορία...
Λες και έβγαλα φτερά στα πόδια...
Για το πότε έφτασα σπίτι, ούτε που το κατάλαβα....
Έχω πάρει αγκαλιά το κασετόφωνο, έχω κλείσει την πόρτα στο δωμάτιο (για την ακρίβεια την έχω κλειδώσει) και ετοιμάζομαι για το τελετουργικό...
Ανοίγω το σελοφάν με βία, σκουπίζω τα χέρια απο τον ιδρώτα, ανοίγω την θήκη με προσοχή, πιάνω την κασέτα με ευλάβεια, την βάζω με αργές κινήσεις στο κασετόφωνο -με προσευχές να μην την μασήσει- και πατάω το play....
και ξεκινάει αυτό.........
WWWWWWWWWWOOOOOOOOOOOOOWWWWWWWWWWW!!!!!!!!!!!
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;;;;;!!!!
Με έχει πάρει απο τον γιακά και με ταρακουνάει ολόκληρο -και τα 30 κιλά που έχω- και με κοπανάει απο τοίχο σε τοίχο...
Έχω χαζέψει.... Δεν έχω λόγια...
Κάθομαι με τους στίχους μπροστά μου...
Προσπαθώ να ακολουθήσω....
Αλλά δεν μπορώ...
Αφήνομαι στην μαγεία τους...
Τι riff είναι αυτά!!!
Τι αλλαγή στο θέμα!....
Τι φωνάρα!!!
Τι μελωδία!!!!
ΩΩΩΩ ΘΕΟΙ ΤΟΥ METAL.... σας ανήκω...
Δεν έχω λόγια.......
Γουαου -και ελληνιστί-
Τελειώνει το Where Eagles Dare και λέω... εντάξει... είναι ΘΕΟΙ....
Δεν περνάει δευτερόλεπτο και ξεκινάει αυτό...
Εντάξει, αργό είναι, θα προλάβω να διαβάσω τους στίχους...
Ωραία μουσική, απαλή εισαγωγή... δεν είναι τόσο σκληροί τελικά.... αλλά απο μελωδίες σκίζουν...
Ωπ!
τουν-τουν-τουν
τουν-τουν-τουν....
ενδιαφέρον....
α....
ξανα στο ήρεμο...
μου αρέσουν αυτές οι αλλαγές...
Όσο διαβάζω τους στίχους, εννοείται οτι δεν καταλαβαίνω τίποτα...
έχω ενα λεξικό δίπλα μου και προσπαθώ να καταλάβω...
-ναι αλλά χωρίς τις εννοιες και τις ερμηνείες που δίνει κανείς... πάλι δεν βγάζεις άκρη... καλα... 10 χρονών είπαμε...τι περιμένεις...
Ωπ!
κι άλλο τουν-τουν-τουν...
αμαν!
ΩΡΕ ΜΑΓΚΑ ΜΟΥ!
τι αλλαγή είναι αυτή;!
πωωωωωωωω τι μελωδία!
εντάξει....
έχω ξεφύγει.... χτυπιέμαι μόνος -τοτε δεν ήξερα τι εστί headbanging-
ξανα στο ήρεμο...
πολύ όμορφο τραγουδάκι...
με έχει κερδίσει....
Μετά ακούω το Flight of Icarus και προσπαθώ να μιμηθώ την φωνή του Bruce Dickinson.... -χαχαχαχα εδώ γελάνε και οι πέτρες-
'νταξ... τουλάχιστον προσπαθώ...
Μετά το σουξέ μπαίνει το Die with your boots on....
καλή αρχή...
πάλι groovαρει...
ωραίο...
αλλά δεν είναι σαν τα προηγούμενα...
...........................
Τέλος πρώτης πλευράς...
για να δούμε τι έχει η άλλη πλευρά;
ξεκινάει με αυτό!
WOWOWOWOWOW!!!
Δεν ξέρω ακόμα αν είναι πιο δυνατό η πιο σκληρό απο τα προηγούμενα, αλλά αυτό είναι πιο άμεσο....
Τώρα μιλάμε για μια εποχή που δεν υπήρχε internet... να βλέπεις βίντεο, να έχεις πληροφορίες, κτλ κτλ
ότι έφτιαχνες με το μυαλό σου και απο κανένα περιοδικό -που εγώ ακόμα αγόραζα μόνο Μικυ...-
να μην στα πολυλογώ...
μετά ήρθε αυτό...
Ήρεμο...
απαλό....
ταξιδιάρικο κι αυτό...
προλαβαίνω να διαβάσω τους στίχους...
ψιλοκαταλαβαίνω μερικά....
κι αυτό με κάνει να το αγαπήσω πιο γρήγορα απο τα αλλα...
Μου αρέσουν τα μεγάλα κιθαριστικά μέρη...
Κι αν έχουν τις μελωδίες των Maiden τοτε ναι ...... I LIKE
τελειώνει ολίγον απότομα....
αλλά για ενα περίεργο λόγο δεν με απογοητεύει...
μετά έρχεται αυτό....
καλό...
εχει μελωδία στο refrain...
αλλά δεν ειναι σαν τα προηγούμενα...
καπάκι έρχεται αυτό...
καλό... -αλλα οχι σαν τα προηγούμενα-
αλλά το καλύτερο το κρατήσανε για το τέλος....
......
Με το που ξεκινάει, καταλαβαίνεις -η τουλάχιστον ελπίζεις- οτι θα γαμ.......
If you keep on walkin', You'll walk right outta sight. And if you keep your eyes closed, You will not see the light. Just give me a chance, To put it right.
If you keep your heart closed, You'll live out in the cold. And you'll go on searchin', It's such a lonesome road.
Let me be the one, You wanna hold. Yea
Wheels within wheels, Confused what you feel a little bit. Rules within rules, Won't hide the hurt I have felt.
Well, I could keep on tryin', Looks like it's all been in vain. For somethin's truly got you, Its carryin' you away. Don't leave me standing, In this empty space.
I am sailing, I am sailing, home again 'cross the sea. I am sailing, stormy waters, to be near you, to be free.
I am flying, I am flying, like a bird 'cross the sky. I am flying, passing high clouds, to be with you, to be free.
Can you hear me, can you hear me thro' the dark night, far away, I am dying, forever trying, to be with you, who can say. Can you hear me, can you hear me, thro' the dark night far away. I am dying, forever trying, to be with you, who can say. We are sailing, we are sailing, home again 'cross the sea. We are sailing stormy waters, to be near you, to be free.
Oh Lord, to be near you, to be free. Oh Lord, to be near you, to be free, Oh Lord.
