Σήμερα, έκανα ενα μικρό "λαθάκι" πριν παω να ξαπλώσω...
Μόλις είχα δει το τελευταίο επεισόδιο απο ενα ντοκιμαντέρ του national geographic ( One strange planet ) και η μελωδία απο το soundtrack μου θύμισε μια αλλη μελωδία... Αυτή που ακόμα και τώρα με συγκινεί κάθε φορά που την ακούω, απο μια πολύ αγαπημένη ταινία... Intouchtables
Οπότε, το λάθος μου ήταν που το έβαλα να το ακούσω πριν πάω για ύπνο...
Αφού έβαλα το ξυπνητήρι μου στην ώρα που θα ήθελα να σηκωθώ για να ετοιμαστώ ψυχολογικά και σωματικά για την μέρα που είχα μπροστά μου, αφού έκλεισα το φως... κι αφού επιτέλους ξάπλωσα στο κρεβάτι, είχα την μελωδία στο μυαλό μου...
Κι εκεί που έκλεισα τα μάτια μου, άρχισαν οι σκέψεις..
Ξέρεις, αυτές τις σκέψεις που έρχονται με τα "αν", "μηπως" και "άραγε"...
" Άραγε πως έχω ζήσει την μέχρι τώρα ζωή μου..."
"Ήμουν σωστός απέναντι στον εαυτό μου;..."
"Απέναντι στους άλλους;..."
"Στα παιδιά μου;..."
......................
"Αν αντιμετώπιζα τα πράγματα λιγότερο σκληρά - κυρίως απέναντί μου αλλά με συνέπειες και - στους άλλους γύρω μου;..."
"Μήπως όλα όσα έκανα ήταν ενα τεράστιο λάθος;..."
................................
Και να το μάτι γαρίδα....
Η ζωή δεν έρχεται με οδηγίες χρήσης...
Όσο ζω μαθαίνω...
Αρκεί να έχω αυτογνωσία και αντίληψη για το τι γίνεται γύρω μου...
Κι αν κάπου έχω κάνει λάθη, στο χέρι μου είναι να μην τα επαναλάβω...
.................
Απο μικρός, όπου και να ήμουνα, με ότι κι αν καταπιανόμουν, είχα εναν "ηγετικό" ρόλο....
Με τον καιρό όμως, άρχισα να κάνω πίσω και άφηνα άλλους να "ηγηθούν" γιατί ήθελα να "ξετυλίξουν" και τα δικά τους θέλω, το δικό τους σκεπτικό κτλ κτλ...
Έλα όμως που αυτό το άφησα και μου έγινε "βαρίδιο"...
Σεβόμουν με το παραπάνω το τι ήθελε ο καθένας και παραμέριζα τα δικά μου θέλω...
Και έφτασα σε σημείο να αφήνω τον εαυτό μου να τον παρασέρνει ο καθένας απο εδώ και απο εκεί, ακόμα και σε πράγματα που δεν συμφωνούσα...
...............
Λένε "κάθε άποψη είναι σεβαστή..."
Εμμμμ... όχι ακριβώς....
Αν κάποια άποψη είναι ακραία και υπερβολική, δεν μπορώ να την σεβαστώ...
Η οπτική είναι διαφορετική στον καθένα μας...
Παραδείγματος χάριν, σήμερα βρέθηκα με εναν φίλο μου για να μιλήσουμε...
Για το ίδιο θέμα υπήρχαν δυο διαφορετικές προσεγγίσεις...
Και αυτές οι διαφορετικές προσεγγίσεις, σε μια γενικότερη κλίμακα, με έβαλαν -για αλλη μια φορά- σε αυτές τις σκέψεις...
.................
Με βάση αυτά που έχω κάνει, τις αποφάσεις που έχω παρει, έγιναν πάντα με γνώμονα του σεβασμού απέναντί σε μενα....
Και πιστέψτε με...
Η αρχική μου απόφαση πάντα δικαιωνόταν...
Έχω κάνει πολλές προσπάθειες να διορθώσω πράγματα, να δώσω ή να ζητήσω να πάρω δεύτερη ευκαιρία κ.ο.κ. με τα άτομα τα οποία "αδίκησα" - γιατί πέρα απο την λογική υπάρχει και το συναίσθημα - αλλά όσο συναίσθημα και να υπάρχει η λογική το έχει δει απο την αρχή και δεν κάνει λάθος...
Και όταν λεω "αδίκησα", το λεω γιατί όταν καταλαγιάζει η ένταση, έχω την τάση να με βάζω σε αυτή την "δοκιμασία" του "αν" του "μήπως" και του "αραγε"...
Και πάντα αφήνω ενα παραθυράκι ανοιχτό στο "μηπως αδίκησα";
Κι εδώ ειναι που μπουκάρει το συναίσθημα και μου γαμάει την λογική...
................
Όσο ρεαλιστής κι αν είμαι, είμαι και αρκετά συναισθηματικός...
Και αυτό περιπλέκει την κατάσταση...
Και την περιπλέκει για τον λόγο που είπα παραπάνω.... (βλ. "βαρίδιο","υπερβολικός σεβασμός στα αντίθετα θέλω του άλλου" και "μηπως αδίκησα")
Γιατί ακόμα κι αν είμαι ρεαλιστής...
Ακόμα κι αν η λογική μου πει όχι...
Έχω μέσα μου την ορμή για να το παλέψω...
Να παω κόντρα σε αυτό...
Αλλα το αποτέλεσμα πάντα ίδιο...
Μια "κερδοφόρα" τρύπα στο νερό...
..........................
Κερδοφόρα, γιατί ακόμα και απο αυτές τις στιγμές-εμπειρίες, έμαθα πραγματα...
........................
Εν κατακλείδι, αν και δεν νιώθω οτι έδωσα ρεσιτάλ αρθρογραφίας όπως τις περισσότερες φορές, αυτή η ανάρτηση είναι μια ανάρτηση "προσωπικής εκτόνωσης"
Το μότο μου είναι "καλύτερα στο blog παρα στο μπλοκ"
Γιατί θέλω να πιστεύω πως κάποια στιγμή, κάποιος, κάποια ίσως πέσει πανω σε αυτό και πει "τι μαλακιες διαβάζω Θεε μου;".......
Ή απλά να πει "ακριβώς το ίδιο ζω/λεω κι εγώ..."
...............
Εννοείται πως οταν γράφω, δεν γράφω με προσχέδιο, αλλά ότι σκέφτομαι εκείνη την ωρα...
Γι αυτό πολλές φορές περνάω απο ενα θέμα σε αλλο...
Ή απλά έχει πολλές τελείτσες ενδιάμεσα.....
........................
Εν κατακλείδι του εν κατακλειδίου ( μπαμπινώτη κάνε μου μήνυση ) δεν θεωρώ οτι εχω αδικήσει κανέναν...
Οταν βρίσκονται δυο ξένοι και γίνονται "ενα", ο καθένας κουβαλάει τις "αμαρτίες" του, τις ανασφάλειές του...
Σε άλλους λειτουργεί συμπληρωματικά, σε άλλους ισοπεδωτικά...
Αλλοι έχουν μάθει να ζουν με αυτές και μπορούν να τις χειριστούν, άλλοι δεν μπορούν και τους καταπλακώνει....
.................
Πρόσφατα μια φίλη μου είπε...
"θέλω να έρθει ο άλλος και να μην χρειαστεί να μιλήσουμε καν...απλά να ξέρουμε οτι ο ένας είναι για τον άλλον...."
Εγω της είπα οτι αυτό μόνο στα όνειρα μπορεί να συμβεί...
Όλα θέλουν την προσπάθειά τους...
Ακόμα κι αν βρεθεί στον δρόμο σου αυτό το άλλο σου μισό...
Τίποτα δεν γίνεται χωρίς προσπάθεια...
Για μένα η μόνη στιγμή που δεν χρειάζεται να μιλήσει κανείς, αλλά να ξέρεις 100% τι εννοεί το βλέμμα, είναι αφού έχει κατακτηθεί η εμπιστοσύνη, αφού υπάρξει ο απόλυτος -αμοιβαίος- σεβασμός, είναι η στιγμή που θα απολαμβάνεις την ΚΑΘΕ στιγμή μαζί του...
Αλλα για να φτάσεις μέχρι εκεί, απαιτεί πολλές θυσίες, πολλές αμοιβαίες υποχωρήσεις και ανιδιοτέλεια σε ότι κάνεις...
...........
Μόλις είχα δει το τελευταίο επεισόδιο απο ενα ντοκιμαντέρ του national geographic ( One strange planet ) και η μελωδία απο το soundtrack μου θύμισε μια αλλη μελωδία... Αυτή που ακόμα και τώρα με συγκινεί κάθε φορά που την ακούω, απο μια πολύ αγαπημένη ταινία... Intouchtables
Οπότε, το λάθος μου ήταν που το έβαλα να το ακούσω πριν πάω για ύπνο...
Αφού έβαλα το ξυπνητήρι μου στην ώρα που θα ήθελα να σηκωθώ για να ετοιμαστώ ψυχολογικά και σωματικά για την μέρα που είχα μπροστά μου, αφού έκλεισα το φως... κι αφού επιτέλους ξάπλωσα στο κρεβάτι, είχα την μελωδία στο μυαλό μου...
Κι εκεί που έκλεισα τα μάτια μου, άρχισαν οι σκέψεις..
Ξέρεις, αυτές τις σκέψεις που έρχονται με τα "αν", "μηπως" και "άραγε"...
" Άραγε πως έχω ζήσει την μέχρι τώρα ζωή μου..."
"Ήμουν σωστός απέναντι στον εαυτό μου;..."
"Απέναντι στους άλλους;..."
"Στα παιδιά μου;..."
......................
"Αν αντιμετώπιζα τα πράγματα λιγότερο σκληρά - κυρίως απέναντί μου αλλά με συνέπειες και - στους άλλους γύρω μου;..."
"Μήπως όλα όσα έκανα ήταν ενα τεράστιο λάθος;..."
................................
Και να το μάτι γαρίδα....
Η ζωή δεν έρχεται με οδηγίες χρήσης...
Όσο ζω μαθαίνω...
Αρκεί να έχω αυτογνωσία και αντίληψη για το τι γίνεται γύρω μου...
Κι αν κάπου έχω κάνει λάθη, στο χέρι μου είναι να μην τα επαναλάβω...
.................
Απο μικρός, όπου και να ήμουνα, με ότι κι αν καταπιανόμουν, είχα εναν "ηγετικό" ρόλο....
Με τον καιρό όμως, άρχισα να κάνω πίσω και άφηνα άλλους να "ηγηθούν" γιατί ήθελα να "ξετυλίξουν" και τα δικά τους θέλω, το δικό τους σκεπτικό κτλ κτλ...
Έλα όμως που αυτό το άφησα και μου έγινε "βαρίδιο"...
Σεβόμουν με το παραπάνω το τι ήθελε ο καθένας και παραμέριζα τα δικά μου θέλω...
Και έφτασα σε σημείο να αφήνω τον εαυτό μου να τον παρασέρνει ο καθένας απο εδώ και απο εκεί, ακόμα και σε πράγματα που δεν συμφωνούσα...
...............
Λένε "κάθε άποψη είναι σεβαστή..."
Εμμμμ... όχι ακριβώς....
Αν κάποια άποψη είναι ακραία και υπερβολική, δεν μπορώ να την σεβαστώ...
Η οπτική είναι διαφορετική στον καθένα μας...
Παραδείγματος χάριν, σήμερα βρέθηκα με εναν φίλο μου για να μιλήσουμε...
Για το ίδιο θέμα υπήρχαν δυο διαφορετικές προσεγγίσεις...
Και αυτές οι διαφορετικές προσεγγίσεις, σε μια γενικότερη κλίμακα, με έβαλαν -για αλλη μια φορά- σε αυτές τις σκέψεις...
.................
Με βάση αυτά που έχω κάνει, τις αποφάσεις που έχω παρει, έγιναν πάντα με γνώμονα του σεβασμού απέναντί σε μενα....
Και πιστέψτε με...
Η αρχική μου απόφαση πάντα δικαιωνόταν...
Έχω κάνει πολλές προσπάθειες να διορθώσω πράγματα, να δώσω ή να ζητήσω να πάρω δεύτερη ευκαιρία κ.ο.κ. με τα άτομα τα οποία "αδίκησα" - γιατί πέρα απο την λογική υπάρχει και το συναίσθημα - αλλά όσο συναίσθημα και να υπάρχει η λογική το έχει δει απο την αρχή και δεν κάνει λάθος...
Και όταν λεω "αδίκησα", το λεω γιατί όταν καταλαγιάζει η ένταση, έχω την τάση να με βάζω σε αυτή την "δοκιμασία" του "αν" του "μήπως" και του "αραγε"...
Και πάντα αφήνω ενα παραθυράκι ανοιχτό στο "μηπως αδίκησα";
Κι εδώ ειναι που μπουκάρει το συναίσθημα και μου γαμάει την λογική...
................
Όσο ρεαλιστής κι αν είμαι, είμαι και αρκετά συναισθηματικός...
Και αυτό περιπλέκει την κατάσταση...
Και την περιπλέκει για τον λόγο που είπα παραπάνω.... (βλ. "βαρίδιο","υπερβολικός σεβασμός στα αντίθετα θέλω του άλλου" και "μηπως αδίκησα")
Γιατί ακόμα κι αν είμαι ρεαλιστής...
Ακόμα κι αν η λογική μου πει όχι...
Έχω μέσα μου την ορμή για να το παλέψω...
Να παω κόντρα σε αυτό...
Αλλα το αποτέλεσμα πάντα ίδιο...
Μια "κερδοφόρα" τρύπα στο νερό...
..........................
Κερδοφόρα, γιατί ακόμα και απο αυτές τις στιγμές-εμπειρίες, έμαθα πραγματα...
........................
Εν κατακλείδι, αν και δεν νιώθω οτι έδωσα ρεσιτάλ αρθρογραφίας όπως τις περισσότερες φορές, αυτή η ανάρτηση είναι μια ανάρτηση "προσωπικής εκτόνωσης"
Το μότο μου είναι "καλύτερα στο blog παρα στο μπλοκ"
Γιατί θέλω να πιστεύω πως κάποια στιγμή, κάποιος, κάποια ίσως πέσει πανω σε αυτό και πει "τι μαλακιες διαβάζω Θεε μου;".......
Ή απλά να πει "ακριβώς το ίδιο ζω/λεω κι εγώ..."
...............
Εννοείται πως οταν γράφω, δεν γράφω με προσχέδιο, αλλά ότι σκέφτομαι εκείνη την ωρα...
Γι αυτό πολλές φορές περνάω απο ενα θέμα σε αλλο...
Ή απλά έχει πολλές τελείτσες ενδιάμεσα.....
........................
Εν κατακλείδι του εν κατακλειδίου ( μπαμπινώτη κάνε μου μήνυση ) δεν θεωρώ οτι εχω αδικήσει κανέναν...
Οταν βρίσκονται δυο ξένοι και γίνονται "ενα", ο καθένας κουβαλάει τις "αμαρτίες" του, τις ανασφάλειές του...
Σε άλλους λειτουργεί συμπληρωματικά, σε άλλους ισοπεδωτικά...
Αλλοι έχουν μάθει να ζουν με αυτές και μπορούν να τις χειριστούν, άλλοι δεν μπορούν και τους καταπλακώνει....
.................
Πρόσφατα μια φίλη μου είπε...
"θέλω να έρθει ο άλλος και να μην χρειαστεί να μιλήσουμε καν...απλά να ξέρουμε οτι ο ένας είναι για τον άλλον...."
Εγω της είπα οτι αυτό μόνο στα όνειρα μπορεί να συμβεί...
Όλα θέλουν την προσπάθειά τους...
Ακόμα κι αν βρεθεί στον δρόμο σου αυτό το άλλο σου μισό...
Τίποτα δεν γίνεται χωρίς προσπάθεια...
Για μένα η μόνη στιγμή που δεν χρειάζεται να μιλήσει κανείς, αλλά να ξέρεις 100% τι εννοεί το βλέμμα, είναι αφού έχει κατακτηθεί η εμπιστοσύνη, αφού υπάρξει ο απόλυτος -αμοιβαίος- σεβασμός, είναι η στιγμή που θα απολαμβάνεις την ΚΑΘΕ στιγμή μαζί του...
Αλλα για να φτάσεις μέχρι εκεί, απαιτεί πολλές θυσίες, πολλές αμοιβαίες υποχωρήσεις και ανιδιοτέλεια σε ότι κάνεις...
...........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου