Ο Ανθρωπάκος

Όπως κάθε μουσικόφιλος (τουλάχιστον) που σέβεται τον εαυτό του, επιβάλλεται να έχει άπειρα τραγούδια στο pc/laptop...

Έτσι κι εγώ, κάθε μέρα - εκτός απο την αγαπημένη μου setlist - βάζω να παίζει ολη την συλλογή στο shuffle (η αλλιώς σουφλέ)

Και για άλλη μια φορά - όχι τόσο έκπληκτος - είχα την αναλαμπή πως η μουσική, εκτός απο την ψυχαγωγία που προσφέρει, την διέξοδο, την ψυχοθεραπεία και την λύτρωση σε δύσκολες στιγμές, λειτουργεί και σαν κουτί γεμάτο αναμνήσεις

Όπως ακριβώς η μυρωδιά απο ένα άρωμα που έχει συνδεθεί με αγαπημένο πρόσωπο (κάθε φορά που περνάω απο το cookie man στην Αγίας Σοφίας δεν γίνεται να μην θυμάμαι τον πατέρα μου που όταν τις καλές εποχές βρισκόμουν μαζί του στον χώρο εργασίας του, η ποδιά του είχε ακριβώς αυτή την μυρωδιά)

Και μιλάμε για αναμνήσεις που μπορεί να υπάρχουν στο πίσω μέρος του μυαλού σου αραχνιασμένες, ξεχασμένες που είναι σχεδόν απίθανο να τις φέρεις ξανά στην "ζωή" με δική σου πρωτοβουλία.

Αλλά μια μουσική φράση μπορεί στιγμιαία να κάνει αυτό το θαύμα!

................

Σήμερα λοιπόν έκανα μια setlist με τραγούδια που είχαν συνδεθεί αποκλειστικά με αγαπημένα πρόσωπα - είτε με ευχάριστες είτε με δυσάρεστες αναμνήσεις - και με έκπληξη διαπίστωσα οτι είναι παρα πολλά!

...............

Πέρα απο αυτή την κατα τα άλλα ευχάριστη ενασχόλησή μου με αυτή την λίστα προσπάθησα να θυμηθώ ποιο ήταν το πρώτο τραγούδι που τραγούδησα...

Και Ω! τι ανατροπή!

Ήταν ενα τραγούδι που τότε έπαιζε πολύ στο ραδιόφωνο...

Ανάμεσα σε Πάριο, Αντύπα, Γλυκερία και Αλεξίου που ήταν στα φόρτε τους τότε, εγώ είχα κολλήσει με τον "Ανθρωπάκο" της Τσανακλίδου!

Τι να πω ρε παιδί μου... απο τότε τα είχα με το σύστημα...

Δεν είναι τυχαίο ότι το δεύτερο αγαπημένο ήταν η "Κιβωτός" της Βιτάλη!

Φτού μου!

Σύστημα...τον νου σου! Δεν σε ξέχασα...