Longing...

Ο σκοπός της δημιουργίας αυτου του blog ήταν κυρίως για ψυχοθεραπευτικούς λόγους...

Να εκφράζομαι μέσα απο αυτό το μέσο με μια πιο προσωπική ματιά

Κάποιες στιγμές πετάω και καμιά χαζομάρα για το copyright...

Άλλες φορές ανεβάζω άρθρα που αναδεικνύουν καταστάσεις για τις οποίες δυσανασχετώ ή γιατί κάποια με εκφράζουν.. αλλά και πάλι.. για το αρχείο...

Άλλος τρόπος έκφρασης είναι μέσα απο την μουσική ή την φωτογραφία... και τα τελευταία χρόνια και τα δύο μαζί, αφού τα συνδυάζω με το photosong tag μου (copyright)

.........................

Είναι όμως και κάποιες στιγμές, που θέλω να μοιραστώ τις αγωνίες και τους προβληματισμούς μου...

Δεν το κάνω συχνά - εως καθόλου - γιατί δεν θέλω να κουράζω με μακρόσυρτες αναρτήσεις και ίσως ανούσια θέματα για κάποιους απο εσας που μπορεί να το δείτε τυχαία...

..........................

Εδώ και καιρό, έχω μέσα μου τόσα που θέλω να γράψω - ακόμα κι αν δεν διαβαστούν απο κανέναν - και όλο τα έβαζα στην αναμονή...

Ήρθε όμως η ώρα και η στιγμή να βγάλω το πέπλο της αναβλητικότητας και να αρχίζω επιτέλους να δίνω συχνότερη πνοή στο blogοσπιτό μου, ακόμα και με ανούσια, ανόητα ή ακόμα και πιο βαριά θέματα και σκέψεις...

Και όπως ο κάθε αναβλητικός άνθρωπος που σέβεται τον αναβλητικό εαυτό του, σήμερα που είναι 1η του μηνός ( καλό μήνα ) παίρνω μια βαθιά ανάσα και προσπαθώ να με πείσω να κάνω βήματα μπροστά...

Κι ένα απο αυτά είναι - οπως καταλάβατε - να γράφω ότι στραβό, κουλό, ανόητο με απασχολεί στο blogόσπιτό μου...

Πάμε λοιπόν...

...............................

Περνάω μια περίοδο περίεργη...

Μια μίξη απογοήτευσης και μοναξιάς που ίσως σαν άθροισμα να καταλήγει σε κατάθλιψη...

Δεν είμαι σίγουρος για το τελευταίο, αλλά η αλήθεια είναι ότι ενώ είχα δίπλα μου ανθρώπους που έδειχναν ενα ενδιαφέρον για μένα, δεν ένιωθα καλά και με τον τρόπο μου τους απομάκρυνα απο κοντά μου...

Ενώ αποζητώ την συντροφικότητα, την παρέα και τον χαβαλέ, όταν μένω μόνος σπίτι...η απεραντοσύνη της μοναξιάς με καθηλώνει...

Όσο περίεργο κι αν ακουστεί, ίσως να φταίει το γεγονός οτι έχω εσφαλμένα -στο πίσω μέρος του μυαλού μου- ανοιχτές πόρτες και αυτές πρέπει να κλείσουν... με τον εναν ή τον άλλο τρόπο.

Καταλαβαίνω πως αλλιώς δεν μπορώ να προχωρήσω. 

.....................

Δεν εχω μάθει να μιλάω για μένα για τέτοιες καταστάσεις και μου φαίνεται περίεργο...

Συνήθως κάνω τον χαβαλέ μου και κάπως ετσι το καλύπτω

Δεν χρήζει περαιτέρω ανάλυσης το όλο θέμα...

Είμαι φύσιν αισιόδοξο άτομο... θα περάσει... απλά θέλει τον χρόνο του...

Εξ'άλλου το οτι τα γράφω είναι ένας τρόπος ψυχοθεραπείας

Καλή -καινούρια μου- αρχή

Να σε προσέχεις