Τάσος Λειβαδίτης, ο εκφραστής των ονείρων μου

Για τον Τάσο Λειβαδίτη, τον εκφραστή των ονείρων μου

"Μέσα στην ζάλη του κάθε μου έρωτα, εκεί που έψαχνα να βρω τον εαυτό μου, 

βρήκα εσένα, να εκφράζεις ότι νιώθω, ότι φοβάμαι, ότι ελπίζω.

Σε ακολούθησα.

Έκανες τον δύσβατο μου δρόμο πιο τραχύ, πιο απότομο, πιο μοναχικό.

Με ξεσκισμένη σάρκα και περήφανη καρδιά,

σε ακολούθησα.

Είσαι πατέρας κι αδερφός.

Είσαι αέρας και φωτιά.

Το πρόβλημα και η λύση.

Η καταδίκη και η λύτρωση. 

Σε ακολουθώ.

Τα μάτια της ψυχής των τυφλών του έρωτα, η δύναμη των αδύναμων επαναστατών,

η πνοή στην σοφία του μυαλού, η ζωή στα πεθαμένα όνειρα.

Σε ακολουθώ.

Κι όταν οι λόγχες του κυνισμού, τρυπήσουν το στέρνο μου,

και τα σκυλιά του μίσους θα με κατασπαράζουν,

θ'αφήσω ενα δάκρυ, μια κραυγή κι ένα χαμόγελο,

και θα σε ακολουθώ για πάντα, όπως ο ήλιος το φεγγάρι"

Κωνσταντίνος Παυλόπουλος

Σαν σήμερα, στις 30 Οκτωβρίου 1988, έφυγε για τον δικό του ξεχωριστό κόσμο, ο εκφραστής των ονείρων μου, Τάσος Λειβαδίτης.

Ο Λειβαδίτης, έπαιξε τεράστιο ρόλο στην ζωή μου, καθώς το ήθος του, η ειλικρίνειά του αλλά και το όραμα που είχε για τον κόσμο γύρω του κατακεραύνωσε το είναι μου.

Δεν υπάρχει, για μένα, άλλος ποιητής, που να με έχει αγγίξει τόσο όσο αυτός.

Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες για αυτόν και για το σημαίνει για μένα...

Αλλά θα αρκεστώ στο να γράψω πως στα ποιήματά του, σε ότι έχει γράψει, βρήκα τον πατέρα που δεν είχα, το παράδειγμα προς μίμηση, το στήριγμα μου σε δύσκολες στιγμές.

Αλήθεια, κρατιέμαι με το ζόρι να μην γράψω 40 σελίδες για αυτόν....

Θα αφήσω να μιλήσουν τα αποσπάσματά του για μένα...αλλά και για το ποιόν αυτού του υπέροχου δείγματος ανθρώπου....

Λυπάμαι που δεν τον πρόλαβα...

..............αλλά ευτυχώς, πρόλαβε αυτός για μένα

"Ἡ πιὸ μεγάλη ἀρετὴ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι νὰ ᾿χει καρδιά.
Μὰ ἡ πιὸ μεγάλη ἀκόμα, εἶναι ὅταν χρειάζεται νὰ παραμερίσει τὴν καρδιά του."

Απόσπασμα "Σε περιμένω παντού"

"Ήξερες να δίνεσαι αγάπη μου…
Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια
αν ολάκερη έχεις δοθεί…"

Απόσπασμα "Συγχώρα με, αγάπη μου"

"Θά ῾θελᾳ νὰ φωνάξω τ᾿ ὄνομά σου, ἀγάπη, μ᾿ ὅλη μου τὴν δύναμη.

[................]

Νὰ τὸ φωνάξω τόσο δυνατὰ
ποὺ νὰ μὴν ξανακοιμηθεῖ κανένα ὄνειρο στὸν κόσμο
καμιὰ ἐλπίδα πιὰ νὰ μὴν πεθάνει.

Νὰ τ᾿ ἀκούσει ὁ χρόνος καὶ νὰ μὴν σ᾿ ἀγγίξει, ἀγάπη μου, ποτέ."

Απόσπασμα "Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας"

"Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.

[...........]

Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ΄το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ΄αποχαιρετήσεις όλ΄αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ΄άστρα, για όλες τις λάμπες και
για όλα τα όνειρα

αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος."

Απόσπασμα "Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος"

"Μη χάνεις το θάρρος σου, εμείς πάντα το ξέραμε
πως δε χωράει μέσα στους τέσσερις τοίχους
το μεγάλο μας όνειρο.
Εμάς τα σπίτια μας είναι όλοι οι δρόμοι
που στα σπλάχνα τους κοιμούνται
τόσοι σκοτωμένοι.
Θα θυμάμαι πάντοτε τα φιλιά σου που
κελαηδούσαν σαν πουλιά θα θυμάμαι
τα μάτια σου φλογερά και μεγάλα
σαν δυο νύχτες έρωτα μέσα στον άγριο πόλεμο."

Απόσπασμα "Μη χάνεις το θάρρος σου"

"θὰ ᾿ρθεῖ ἡ ἀναπότρεπτη ὥρα μιὰ νύχτα, ποὺ θὰ νοιώσει τὸν τρόμο ξαφνικά,

πῶς στέρησε τὸν ἑαυτὸ τῆς ἀπ᾿ τὴν πιὸ βαθιά,
τὴν πιὸ μεγάλη ἐρωτικὴ πράξη
μὴν ἀφήνοντας ἕναν ἄντρα νὰ κλάψει στὰ πόδια της."

Απόσπασμα "καντάτα"

"Κι μιὰ μέρα θέλω νὰ γράψουν στὸν τάφο μου: ἔζησε στὰ σύνορα

μιᾶς ἀκαθόριστης ἡλικίας καὶ πέθανε γιὰ πράγματα μακρινὰ ποὺ
……εἶδε κάποτε σ᾿ ἕνα ἀβέβαιο ὄνειρο."

Απόσπασμα "Εκμυστήρευση"

"…το πιό θανάσιμο αμάρτημα είναι να μήν αγαπάς τον εαυτό σου…

… ακριβώς όπως ένας άνθρωπος, ίσως, μπορεί να παίξει και μ” ένα χέρι βιολί, όταν με τ” άλλο πρέπει να κρατήσει τη ζωή του…

… και το πρωί θα πρέπει να ξαναντυθείς, μόνο και μόνο για να πονέσεις…"

Απόσπασμα "Βιολί για μονόχειρα"

"καὶ σμίγουν καὶ χωρίζουν οἱ ἄνθρωποι

καὶ δὲν παίρνει τίποτα ὁ ἕνας ἀπ᾿ τὸν ἄλλον.

Γιατί ὁ ἔρωτας εἶναι ὁ πιὸ δύσκολος δρόμος νὰ γνωριστοῦν.

Γιατί οἱ ἄνθρωποι, σύντροφε, ζοῦν ἀπὸ τὴ στιγμὴ
ποῦ βρίσκουν μιὰ θέση
στὴ ζωὴ τῶν ἄλλων.

Καὶ τότε κατάλαβες γιατί οἱ ἀπελπισμένοι
γίνονται οἱ πιὸ καλοὶ ἐπαναστάτες.

[...]

Συχώρα μέ, ἀγάπη μου, ποὺ ζοῦσα πρὶν νὰ σὲ γνωρίσω.

Μισῶ τὰ μάτια μου ποὺ πιὰ δὲν καθρεφτίζουν τὸ χαμόγελό σου…"

Απόσπασμα "Συμφωνία αρ.1"

"Τὸ βράδυ ἔχω βρεῖ ἕναν ὡραῖο τρόπο νὰ κοιμᾶμαι.

Τοὺς συγχωρῶ ἕναν-ἕναν ὅλους.
Ἄλλοτε πάλι θέλω νὰ σώσω τὴν ἀνθρωπότητα,
ἀλλὰ ἐκείνη ἀρνεῖται."

Απόσπασμα "Φυσάει"

"Θυμᾶσαι τὶς νύχτες; Γιὰ νὰ σὲ κάνω νὰ γελάσεις περπατοῦσα πάνω

……στὸ γυαλὶ τῆς λάμπας.
«Πῶς γίνεται αὐτό;» ρώταγες. Μὰ ἦταν τόσο ἁπλὸ
ἀφοῦ μ᾿ ἀγαποῦσες"

Απόσπασμα "Σε μια γυναίκα"

"Eγώ κάθομαι εδώ, ολομόναχος,

    μέσα σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει,
και μετράω τα σφάλματα που έκανα, τις μάχες που έδωσα,
    τις δίψες, τις παραχωρήσεις,
μετράω τις κακίες μου, κάποτε θαυμαστές, τις καλωσύνες μου
συχνά επηρμένες, μετράω, μετράω, δίχως ποτέ μου 
    να τελειώνω ― α, εσείς,
εσείς ταπεινώσεις, αλτήρες της ψυχής μου,
βαθύ, θρεπτικό ψωμί, αιώνιε πόνε μου,
όλη η δροσιά του μέλλοντος τραγουδάει μες στις κλειδώσεις μου
την ίδια ώρα που μου στρίβει το λαρύγγι η πείνα χιλιάδων
    φτωχών προγόνων,
κι ω ήττες, συντρόφισσές μου, που μέσα σε μια στιγμή
με λυτρώσατε απ' τους αιώνιους φόβους της ήττας.

Eίμαι κι εγώ ένας Θεός μες στο δικό του σύμπαν, σε τούτο
    το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει,
ένα σύμπαν ανεξιχνίαστο κι ανεξάντλητο κι απρόβλεπτο,
ένας Θεός καθόλου αθάνατος,
γι' αυτό και τρέμοντας από έρωτα για κάθε συγκλονιστική
κι ανεπανάληπτη στιγμή του."

Απόσπασμα "Το υπόγειο"

"…Ω αιώνα μου, είμαι χρεωμένος τόσες σκληρότητες,

μα εγώ φεύγοντας θ’ αφήσω ένα γράμμα τρυφερόγι’ αυτούς που θα’ ρθουν…"

Απόσπασμα "Το θλιμμένο γραμματοκιβώτιο"

"Κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ’ την τύχη ή τις αντιξοότητες, αλλά απ’ αυτό το πάθος για κάτι πιο μακρινό"

Απόσπασμα "Βιολέτες για μια εποχή"

"Τώρα όμως βράδιασε. Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κατεβάσουμε
τις κουρτίνες
γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών. Τι κάναμε στη ζωή μας;
Ποιοι είμαστε; Γιατί εσύ κι όχι εγώ;
Καιρό τώρα δεν χτύπησε κανείς την πόρτα μας κι ο ταχυδρόμος έχει
αιώνες να φανεί. Α, πόσα γράμματα, πόσα ποιήματα
που τα πήρε ο άνεμος του Νοεμβρίου. Κι αν έχασα τη ζωή μου
την έχασα για πράγματα ασήμαντα: μια λέξη ή ένα κλειδί, ένα
χτες ή ένα αύριο
όμως οι νύχτες μου έχουν πάντα ένα άρωμα βιολέτας
γιατί θυμάμαι. Πόσοι φίλοι που έφυγαν χωρίς ν’ αφήσουν διεύθυν-
ση, πόσα λόγια χωρίς ανταπόκριση
κι η μουσική σκέφτομαι είναι η θλίψη εκείνων που δεν πρόφτασαν ν’
αγαπήσουν.Ώσπου στο τέλος δεν μένει παρά μια θολή ανάμνηση από το παρελ-
θον (πότε ζήσαμε;)
και κάθε που έρχεται η άνοιξη κλαίω γιατί σε λίγο θα φύγουμε και
κανείς δεν θα μας θυμηθεί.Το όνειρο

Τελικά τους έκλεισα την πόρτα «τι να την κάνω εγώ την πραγματικό-
τητα, τους λέω-εγώ έχω τ΄»όνειρο»"

Απόσπασμα "Άνεμος του Νοεμβρίου"

Και πόσα ακόμα....

Σας αφήνω με ενα link με μια υπέροχη ανάρτηση σε blog που μπορείς -και πρέπει- να διαβάσεις εδώ

και ενα  βίντεο αφιέρωμα της ΕΡΤ στον μεγάλο αυτόν ποιητή που μπορείτε να το δείτε εδώ